Column
"Ach, zei de boom tegen zijn groengeelgoudbruine bladeren, wat vervelend nou, we moeten afscheid nemen. Het is moeder natuur die roept, en niet kan wachten. Het is immers alweer herfst", schrijft Marcel Leenders in zijn nieuwe column.
tekst: Marcel Leenders; foto: Mabel Amber via Pixabay
Column
Marcel bezocht een concert dat langzaam uit de hand liep. “De woonkamer was groot genoeg voor een heel orkest, maar in een hoek, naast de gecapitonneerde sofa, stonden slechts drie jazzmuzikanten.”
tekst: Marcel Leenders; foto: Alexandr Ivanov via Pixabay
Column
“Heb je zin om mee naar de markt te gaan?” vroeg zijn vrouw. Marcel had nog wat papiergeld, een briefje van vijftig euro. "Misschien moet ik maar eens betalen. Dan ben ik eindelijk van dat oude geld af”. Maar dat liep anders...
tekst: Marcel Leenders; foto: Angelo Luca Iannaccone via Pixabay
Column
“Die vaas…”, zegt ze, nu voor de derde keer. “Wat is er met die vaas?”, vraag ik. “Die staat er mooi bij. Ik kijk weleens naar de mensen die buiten op de Slotlaan voorbijkomen, hoe ze soms naar die vaas kijken. Die nieuwe vaas krijgt echt veel aandacht”. Ze klinkt afwezig.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
De besteklade werd met een ruk opengetrokken en meteen was iedereen klaarwakker. Voor het ontbijt werd bij voorkeur altijd hetzelfde lepeltje gebruikt: de laatstgeborene, een Zeister meisje met de naam Sola.
tekst: Marcel Leenders; foto: Jan Alexander via Pixabay
Column
Bij het zien van alle dixies die bij ons op de Slotlaan aan de overkant van de straat stonden voor Koningsdag, realiseer ik mij, toen ik vanochtend mijn yoghurt met muesli naar binnen had gelepeld, hoeveel stront er dagelijks, wekelijks, maandelijks, jaarlijks, in feite al eeuwenlang in de Nederlandse bodem verdwijnt.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
Wanneer je werkelijk iemand wilt kruisigen, dan realiseer je je pas wat een organisatie daaraan voorafgaat, wie en wat je daar allemaal voor nodig hebt en hoeveel geld dit eigenlijk kost. Maar hopelijk levert deze commerciële, heilige happening ook nog iets op voor de lokale ondernemers in Zeist.
tekst: Marcel Leenders; foto: Dennis Gries via Pixabay
Column
Ik kijk uit het raam en zie in het perkje onder een Lindeboom op de Slotlaan een leeg blikje cola liggen. Het geld, het statiegeld in dit geval, ligt op straat. Eigenlijk zou ik nu meteen uit mijn luie stoel moeten komen. Maar dat gebeurt niet.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
Nu alweer bijna een jaar werkt hij enkele dagen per week op een opvanglocatie voor Oekraïners op de Dreef in Zeist. Alles gaat op die noodlocatie tot nog toe zijn vredige gangetje, wat in feite ook de bedoeling is, op veilige afstand van het oorlogsfront. Tot er gisteren pal voor de deur een taxibusje stopte.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
De kleine hond was jong en speels en de man aan het andere uiteinde van de uitlaatlijn oud en stram. Dus bepaald gelijk op ging het niet toen zij samen over de Slotlaan wandelden. Misschien wel daarom had de man het hondje zo veel mogelijk vrijheid gegund, door de fluorescerende leiband volledig uit te rollen.
tekst: Marcel Leenders
Column
Hij had het boek van Ilja Pfeijffer bij zich, een epos over het mythologische Griekenland. Haar willekeurige greep uit een stapel boeken resulteerde in ‘Een huis in Toscane’. Maar als vakantieland hadden zij noch Griekenland, noch Italië uitgekozen. Voor de leesbeleving had dat wel meer voor de hand gelegen.
tekst: Marcel Leenders; foto: Ronald Camstra
Column
Toen ik een rondje liep om de vijver in het Wilhelminapark zag ik wat bleek uitziende, puistige, opgeschoten hangjongeren op en rondom een groen bankje met allemaal een blikje Red Bull in hun bezwete handpalmen. Eigenlijk vreemd dat, na het drinken van al die energiedrankjes, blijkbaar de fut ontbrak om hun afval in een afvalbak op nog geen meter afstand te deponeren.
tekst: Marcel Leenders
Column
Binnenkort is het afscheid van de, voor degenen die hem daadwerkelijk kennen, gewaardeerde, vriendelijke en competente burgemeester. Toen ik op een zondag uit het raam keek zag ik hem lopen, samen met zijn vrouw. Ik had hen daar al vaker gezien op de Slotlaan, maar nu was het op de een of andere manier anders.
tekst: Marcel Leenders; foto: Marnix Schmidt
Column
Op de hoek van de Slotlaan en de Middellaan staat een verlaten blauwe dixi als de laatste feestganger van Koningsdag te wachten tot zij eindelijk wordt opgehaald om op de open achterkant van een kleine vrachtwagen te worden gehesen.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
De oranje tulpen in de bloembakken op de Slotlaan zijn nog niet zo lang geleden uit hun bladschulp omhoog gekropen en moeten nog even wennen aan de koude aprillucht. Soms lijkt het alsof zij elkaar iets toefluisteren. “Gaan wij dat wel halen?”
tekst: Marcel Leenders; foto: Ann Ca via Pixabay