Marcel bezocht een concert dat langzaam uit de hand liep. “De woonkamer was groot genoeg voor een heel orkest, maar in een hoek, naast de gecapitonneerde sofa, stonden slechts drie jazzmuzikanten.”
13 oktober 2024
tekst: Marcel Leenders; foto: Alexandr Ivanov via Pixabay
De woonkamer was groot genoeg voor een heel orkest, maar in een hoek, naast de gecapitonneerde sofa, stonden slechts drie jazzmuzikanten. Twee heren in jacquet en een mooie jongedame, de zangeres, in zwierige burleske kleding, met veel veren en een lange dubbelgeslagen parelketting om haar nek.
Ze hadden die avond eigenlijk al vanaf negen uur moeten beginnen, maar hun instrumenten lagen nog toonloos in afgesloten zwarte koffers op de sofa.
Het leek alsof de bandleden het niet eens konden worden over de playlist, omdat er heftig werd gezwaaid met bladmuziek. Maar de werkelijke reden van de vertraging, zo hoorden wij later, was dat de zangeres onlangs haar relatie met de saxofonist had beëindigd en hij daar blijkbaar nog niet helemaal overheen was.
Het gemêleerde en enthousiaste publiek, zo’n vijftien personen, stond geduldig te wachten op het jazzy/funky optreden en deed zich ondertussen tegoed aan de ruime drankvoorraad die, samen met de exclusieve hapjes, die even daarvoor door een Zeister cateraar waren gebracht, stonden uitgestald op het vintage dressoir.
Na lang aandringen had de saxofonist weliswaar mismoedig zijn saxofoon uit de koffer gehaald, maar was desondanks, zonder een toon te spelen, en zonder zich bij het aanwezige publiek te verontschuldigen, samen met de bassist vertrokken, waardoor alleen de zangeres overbleef.
Toen de vrouw des huizes hiervan op de hoogte werd gesteld, zocht zij in allerijl wat oude jazzplaten van wijlen haar man bij elkaar, zodat wij met een klein gezelschap, omdat de meeste mensen inmiddels teleurgesteld waren vertrokken, nog tot laat op de avond hebben gedanst op de swingende tonen van Charles Mingus, Miles Davis en Jacky Brown junior.
Pas om twee ’s nachts stopte de muziek en besloot de gastvrouw naar bed te gaan. Maar niet nadat ze uitdrukkelijk had gezegd, dat wij gerust konden blijven zo lang als we wilden en mochten doen alsof we thuis waren. En dat we ons absoluut geen zorgen hoefde te maken over de rommel, omdat de Oekraïense schoonmaakster had beloofd de volgende morgen, samen met haar dochter, alles netjes op te ruimen en de vloer te dweilen.
Het was even na drie uur, toen we met nog slechts zes gasten over waren. Inclusief de zangeres, die inmiddels wat anders had aangetrokken, dat aan de verbeelding weinig te wensen overliet en, als het ware, een nieuwe impuls gaf aan de afterparty.
Net toen we hadden besloten om er dan toch maar een einde aan te maken, het was immers al over vieren, kwam echter de jongste zoon thuis, die blij verrast was om ons daar aan te treffen. Hij zei dat hij het zeer op prijs zou stellen als we nog een laatste drankje met hem dronken en kwam even later aanzetten met een oude verhuisdoos vol vuurwerk, dat hij samen met ons vanaf het balkon wilde afsteken, als afsluiting van een geslaagde avond.
En vanaf dat moment liep alles een beetje uit de hand…
Want toen het siervuurwerk eindelijk op was, en tegen die tijd waarschijnlijk ook de meeste buren, lagen onder in die verhuisdoos alleen nog harde, heftige knallers. En was iemand zo lollig geweest om deze in de openstaande grijze container te gooien, die onder het balkon naast de serre stond, waardoor het opgeblazen huisvuil zich roodgloeiend, sommige stukken zelfs brandend, over het pas gemaaide gazon verspreidden, maar gelukkig snel weer doofden.
De zoon was net zo plotseling vertrokken als hij gekomen was en van de overgebleven gasten gingen er nog weer eens twee huiswaarts die de volgende ochtend vroeg op moesten.
Ook de rest was op dat moment eigenlijk van plan geweest te vertrekken, als de zangeres niet had ontdekt dat onder de carport van de buren een afgedekte jacuzzi stond.
“Ik wil er best naakt ingaan, maar alleen als jullie dat ook doen”, zei de zangeres, wat wij er maar al te graag voor over hadden (de parelketting hield zij om).
Maar de temperatuur van het water was niet bepaald aangenaam, zodat de zangeres en de overbuurman, die al die tijd maar moeilijk van haar kon afblijven, er algauw weer uitklommen, naakt over het natte gras renden en samen in de garage verdwenen, om voorlopig niet meer terug te komen. En ik alleen nog met ene Jeroen in de lauwe Jacuzzi zat, die mij eerst lange tijd zwijgend en indringend aankeek, en toen met een sobere, bleke gelaatsuitdrukking vertelde dat ie zich steeds misselijker begon te voelen en vroeg of ik wist waar het toilet was.
Later kwam ik hem nog tegen, opgekruld op de sofa, met alleen zijn sokken aan, onder een te kort schapenvel.
Hij had het toilet schijnbaar niet op tijd kunnen vinden en de plavuizen vloer ondergekotst, waardoor het daarbinnen, ondanks dat de serredeuren wijd open stonden, nogal zurig rook. En ik besloot om maar naar huis te gaan en nog diezelfde ochtend een tipsy jazzy verslag te schrijven voor het Zeistermagazine.
|
|
|