Column
Op de hoek van de Slotlaan en de Middellaan staat een verlaten blauwe dixi als de laatste feestganger van Koningsdag te wachten tot zij eindelijk wordt opgehaald om op de open achterkant van een kleine vrachtwagen te worden gehesen.
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
De oranje tulpen in de bloembakken op de Slotlaan zijn nog niet zo lang geleden uit hun bladschulp omhoog gekropen en moeten nog even wennen aan de koude aprillucht. Soms lijkt het alsof zij elkaar iets toefluisteren. “Gaan wij dat wel halen?”
tekst: Marcel Leenders; foto: Ann Ca via Pixabay
Column
De aarde draait niet alleen om de zon, maar ook nog eens om zijn eigen as, met een snelheid van meer dan duizend kilometer per uur. Geen wonder dus, dat de oceanen soms woest tekeer gaan. Wel weer vreemd dat de Slotvijver zo onbewogen spiegelglad blijft liggen. Maar vandaag is alles anders…
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay
Column
“Zo, kijk eens!”, zei ze verheugd toen ze thuiskwam. “Ik ben net bij ‘Holland & Barrett’ geweest, een reformwinkel op de hoek van de Slotlaan en de Middellaan, ze hadden een mooie kortingsactie”.
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay
Column
Het was vroeg in de ochtend en de mist lag nog lui over de parkeerplaats van winkelcentrum De Clomp. Hij wist een parkeerplek te vinden en liep opgetogen bij het gezondheidscentrum naar binnen. “Heb je het druk?”, vroeg een collega.
tekst: Marcel Leenders; foto: Michal Jarmoluk via Pixabay
Column
Wat is er loos met de Slotlaan? "Daar lig je dan, van Noord naar Zuid, vermoeid en vervuild. Je naam onwaardig. Verlangend naar een verleden en toekomst zonder autoverkeer. Roemloos".
tekst en foto: Marcel Leenders
Column
Je moet wel roekeloos zijn, of levensmoe, om je als blinde of slechtziende met je rood-witte stok op de Slotlaan te begeven. Dan lijkt de man de Slotlaan over te willen steken, terwijl het gemotoriseerde verkeer onophoudelijk voorbijraast...
tekst: Marcel Leenders
Column
Dit was duidelijk geen dag als alle anderen. Maar waar dat nu precies aan lag was, op het moment dat zij die ochtend van huis ging en de voordeur achter zich sloot, nog niet helemaal duidelijk.
tekst: Marcel Leenders
Column
Op de fiets onderweg naar het huwelijk van Ronald & Marjolein in het Beauforthuis. Een verhaal, gedicht, en uitgesproken geloften. Het zenuwachtige spel van verbinding, met klamme vingers, en twee gouden ringen in een doosje.
tekst: Marcel Leenders; foto: Noortje Vork
Column
Hij had het die ochtend al zien liggen, haast onopvallend in de goot op de Slotlaan. Een transparant plastic zakje, niet veel groter dan zijn hand. Maar toen hij er die middag weer langs liep was datzelfde plastic zakje opeens weg.
tekst: Marcel Leenders
Column
Op een vroege ochtend sta ik op de Slotlaan en kijk omhoog naar een bewolkte hemel boven Zeist. Grijze jachtige wolken schuiven in elkaar, vergrijpen zich aan elkaar, in een haast woeste en agressieve strijd om de hemel en het weer.
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay
Column
Onderweg naar de kermis op het marktplein in Zeist loopt zij langs enkele lege winkelruimtes op een verlaten Belcour. Maar dan plotseling staat zij stil en bekijkt zichzelf in het spiegelende glas van een etalageruit.
tekst: Marcel Leenders; foto: Wout Reus
Column
Berustend nam hij plaats op een houten bankje op het Busstation van Zeist. Zolang je maar niet te veel van het leven verwacht, viel er met die Corona eigenlijk best te leven. Hij had zich gedurende deze pandemie zeker niet ongelukkig gevoeld.
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay
Column
Een jochie van een jaar of zeven, acht, loopt trots in een mini blauw/rood spiderman pak over de Slotlaan, links en rechts om zich heen kijkend of er niet ergens sprake is van een noodsituatie.
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay
Column
In mijn dromen is het virus gelukkig nog niet uitgebroken en hoef ik dan ook geen mondkapje te dragen, of voldoende afstand te bewaren. Ik ben het afgelopen jaar in mijn slaap tenminste nog niemand tegengekomen die dit wel doet.
tekst: Marcel Leenders; afbeelding: Biljana Jovanovic via Pixabay
