Man & Hond op de Slotlaan

14 oktober 2023
tekst: Marcel Leenders

De kleine hond was jong en speels en de man aan het andere uiteinde van de uitlaatlijn oud en stram. Dus bepaald gelijk op ging het niet toen zij samen over de Slotlaan wandelden. Misschien wel daarom had de man het hondje zo veel mogelijk vrijheid gegund, door de fluorescerende leiband volledig uit te rollen. Zo lang zelfs, dat de laag bij de grond hangende lijn een probleem en zelfs gevaar voor de overige voetgangers op de Slotlaan zou zijn, ware het niet dat de schemer al was ingetreden en de winkels inmiddels gesloten waren.      

Het was dus een late en verlaten wandeling in het centrum van Zeist van een hond met zijn baasje, waarbij de hond zijn gang mocht gaan, tot op zo’n acht meter. En het dier maakte daar zichtbaar gebruik van door enthousiast van links naar rechts te snuffelen, plotseling een eindje vooruit te rennen, om dan weer weifelend op zijn hondenschreden terug te keren, alsof het wilde zeggen “heb ik dat onderweg nou goed geroken?”

Maar ook de oude man liep niet helemaal in een constante rechte lijn. Niet door de zure tinten van poep en pies, maar anders dan zijn viervoeter werd hij afgeleid door weer andere luchtjes. De zoete geuren van bloeiende salvia, sedum en wilde geraniums in de betonnen grijze bloembakken op de Slotlaan en plukte in het voorbij gaan zelfs een lila bloem. Maar juist op dat moment ging het mis…

Want daar waar het hondje zojuist de lantaarnpaal netjes rechts had gepasseerd, passeerde zijn oude baas diezelfde lantaarnpaal aan de linkerkant. En op zich zou dat probleem nog eenvoudig te ontwarren zijn geweest, ware het niet dat het hondje zijn baas te hulp wilde schieten, daarbij behendig, met de flair van een circushond, door het driehoekige frame van een gestalde herenfiets sprong en paniekerig een rondje om de fiets rende, waardoor de lijn volledig verstrikt raakte.

Het geheel was op een gegeven moment zelfs zo met elkaar en de fiets vervlochten, dat de enig mogelijke uitweg was dat ook de oude man vanaf de andere kant door het frame van de fiets had moeten kruipen om hen beiden weer te bevrijden. Op de een of andere manier was het punt bereikt dat zij onafscheidelijk van elkaar gescheiden waren.

Maar gelukkig is alles weer goed gekomen. Hoe dat weet ik niet, want ik was er zelf niet bij, anders had ik vast wel even een handje geholpen. Ik vermoed dat de eigenaar van de fiets uiteindelijk is op komen dagen, de oude man op de bagagedrager en het hondje in het mandje voor heeft gezet, en zo vriendelijk was om hen beiden weer thuis af te zetten.