Virginie en Paddy zijn onafscheidelijk. Ik zie ze vaak op het terras van Blink waar hij los rond loopt. Ook al knuffelt hij met iedereen die dat wil, zijn vrouwtje houdt hij altijd in de gaten. Het is samen uit, samen thuis. 
tekst en foto’s: Erica Pijs

"Neeheee! Ik heb de ziekte van Leber!" Het is niet zo gek dat ik het verkeerd versta. We staan namelijk in een kroegje aan de Steynlaan, bij uitstek een locatie waarvan je bij té veelvuldig bezoek iets aan je lever kunt krijgen.
tekst en foto: Erica Pijs

Elke dag loopt hij zijn rondje door de buurt. Hij is een tachtiger, nog goed ter been, maar wel alleen. Zijn vrouw was 5 jaar geleden gestorven en sindsdien voelt het grote huis waarin hij woont in het Lyceumkwartier zo stil en zonder ziel.
tekst: Anke de Jong; foto: Pixabay

Ze willen Vrouwtje Jas dood hebben! 'Ze', dat zijn onbekende mensen, met een ongehoorde boosheid. Dat dit nou net Vrouwtje Jas moet treffen. Ze doet altijd zo haar best om anderen te begrijpen.
tekst en afbeeldingen: Vrouwtje Jas; foto:Pixabay

In Zeist zijn de afgelopen tijd een aantal grote kunstwerken geplaatst, die opvallen en de tongen losmaken. Wat vindt Zeist eigenlijk van dergelijke kunstwerken?

Eén van de mensen die ik elke dag tegenkom op mijn wandeling is een oudere man achter een rollator. Hij moet al ergens ver in de tachtig zijn maar weer of geen weer, hij loopt elke dag.
tekst en foto’s: Anke de Jong

Opvallend is ze zeker, deze leeftijdloze vrouw. Haar korte haar springt weerbarstig onder haar pet uit. Het kakikleurige overhemd, gesloten gedragen over een lang T-shirt, zit vol vlekken. 
tekst: Vrouwtje Jas

Soms komen de hond en ik andere hondenbezitters tegen. We zijn elkaar en onze honden gaan herkennen. Altijd is er wel even een praatje met elkaar.
tekst en foto’s: Erwin Hagen

Vrouwtje Jas heeft een soort ritueel gemaakt van het bezoek aan het Slottuintheater. Ze vertrekt extra laat van huis en komt altijd als de voorstelling al begonnen is. 
tekst en foto’s: Vrouwtje Jas

Zou een hond ook piekeren? Dat was een vraag die bij me op kwam toen ik keek naar de hond die voor mijn voeten lag te snurken. 
tekst: Anke de Jong, foto: Pixabay