Spiderman

22 juni 2021
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Een jochie van een jaar of zeven, acht, loopt trots in een mini blauw/rood spiderman pak over de Slotlaan.

Naast hem loopt een man, waarschijnlijk zijn vader, die ogenschijnlijk haast heeft en zijn hand uitsteekt naar spiderman junior, die schijnbaar alle tijd van de wereld heeft en de uitgestoken hand van de vader lijkt te negeren. Een echte superheld heeft alleen haast in geval van nood, lijkt de kleine te denken - en laat zich zeker niet graag zien aan de hand van zijn vader. Dus vervolgt deze kleine spiderman zijn eigen weg en tempo.

Enkele wolken schuiven voor de zon, schaduw valt over de Slotlaan, en voordat de zon weer verschijnt zijn beiden uit mijn blikveld verdwenen. Ik sta op, loop naar de keuken, zet voor mijzelf een kopje koffie, loop terug naar de woonkamer en ga weer zitten op mijn stoel met uitzicht op de Slotlaan. Op dat moment verschijnt de kleine spiderman weer in mijn blikveld. Ergens verderop zijn vader en zoon blijkbaar 180 graden gedraaid en komen nu beiden op mij toelopen. Dit keer niet naast elkaar, maar de kleine bovenop de schouders van de ouder, met de blauwe gehandschoende kleine spidermanvingers op het voorhoofd van de vader. En torent nu dus boven iedereen uit, links en rechts om zich heen kijkend, of er niet ergens sprake is van een noodsituatie, waarbij de buitengewone krachten van deze kleine spiderman gewenst, of zelfs noodzakelijk zijn. Waar hij zijn heldendom en speciale gaven aan argeloze voorbijgangers kan tonen. En vooral bewijzen dat hij niet zomaar een kind in een pak is, maar een echte superheld.

Maar die situatie lijkt zich vandaag, of in ieder geval op dat moment niet voor te doen. En dat is jammer, want ik had die kleine toch echt dat podium gegund, zeker op de Slotlaan.

Ik had hem graag met zijn spinnendraden tegen de muren op zien klimmen, behendig de luifels van de winkels ontwijkend, met die kleine voetjes trippel- trappel steeds hoger naar het dak om enkele loszittende dakpannen weer op hun plaats te schuiven, voordat deze een gevaar vormden voor het winkelende publiek. Of een overstekende Oma nog net op tijd voor een auto weg trekken met dat elastische, onverwoestbare spinnendraad, omdat de bestuurder voor even was afgeleid door zijn mobiele telefoon. Of zelfs de auto tot onmiddellijke stilstand dwingen door deze te omwikkelen met een dichte kluwen verklevend web.

Nee, helaas, in die paar minuten dat deze kleine spiderman in mijn blikveld verscheen gebeurde jammer genoeg niets van dit alles. Het was als een stripverhaal dat ‘wordt vervolgt’.