Bericht vanuit een opvanglocatie voor Oekraïners in Zeist

19 november 2023
tekst en foto: Marcel Leenders

Nu alweer bijna een jaar werkt hij enkele dagen per week op een opvanglocatie voor Oekraïners in Zeist. In een voor dit doel aangepast kantoorpand op de Dreef, met eenvoudig ingerichte, gedeelde slaapkamers, gemeenschappelijke keuken, wasruimte, recreatieruimte, douches en toiletten, waar momenteel zo’n vijfenzeventig vluchtelingen verblijven.

En eigenlijk gaat alles op die noodlocatie tot nog toe zijn vredige gangetje, wat in feite ook de bedoeling is, op veilige afstand van het oorlogsfront.

Maar gister kwam daar plotseling verandering in, toen pal voor de deur een taxibusje stopte, de achterdeur werd geopend, en vanaf een schuine rijplaat twee rolstoelen naar beneden rolden. Met daarin twee Oekraïense mannen die onlangs gewond zijn geraakt aan het front, en tijdelijk naar Nederland zijn gekomen om te worden verpleegd, verzorgd en te revalideren, voordat zij weer terugkeren naar Oekraïne.

Hij stond hen buiten, nonchalant met zijn handen in zijn zakken, in de miezerige regen op te wachten. Maar toen deze mannen gezwachteld en ogenschijnlijk getraumatiseerd zijn kant opkwamen, bevond hij zich, hoe vreemd dit misschien ook mag klinken, gevoelsmatig opeens heel dicht aan het oorlogsfront. Ook al was zijn standplaats de gemeente Zeist en stonden de flats aan de laan van Vollenhoven, waarop hij uitkeek, nog ongeschonden en fier overeind.

Het werd hem zelfs zo zwaar te moede dat hij, toen hij de gewonde soldaten tegemoet wilde komen, zijn ene been maar moeilijk voor de andere kon zetten, alsof hij vastliep in korstige Oekraïense modder. Zich niet langer veilig, op zo’n vijfduizend kilometer afstand bevond van het nog steeds voortdurende oorlogsgeweld, maar bij wijze van spreken aan de rand van een loopgraaf, waar hij elk moment in kon glibberen.

Instinctief keek hij omhoog, omdat hij in de verte een schril gefluit hoorde, als inkomend artillerievuur. Maar zag dat het slechts een schorre merel was, die op een van de takken van de hoge dennen rondom het pand een treurig deuntje zong. En pas toen was hij weer terug op Zeister aarde. Maar voor heel even, al was het maar voor enkele seconden, voelde hij zich hier in Zeist, in het schemergebied tussen oorlog en vrede.