Zeister wegen onder de loep
Column
Toen ik vlak na de heropening over de Slotlaan fietste wist ik nog niet wat een “Shared space” inhield. Daarna begon de sensatie van gewichtloosheid door het ontbreken van regels en wetten.
tekst en foto: Arend Postma
Column
Op zondagmorgen loop ik over de Margrietlaan en zie een verlatenheid waar in de verste verte geen auto te bekennen is en waan mij in een niet meer mogelijke wereld: een wereld zonder auto’s.
tekst en foto: Arend Postma
Column
De dag voor we zouden lunchen belde hij om te zeggen dat ‘aModoMio’ niet doorging, want het was dicht. Dit raakte mij diep, want het restaurant paste precies in mijn beeld van hoe de restaurantcultuur in Zeist zou moeten zijn.
Tekst en foto: Arend Postma
Column
Voordat ik vanuit mijn tijdelijke huis op Batan vertrok had ik op de laptop met Google Maps de looproute naar de Kepri Mall uitgestippeld. Die zat nu in mijn hoofd gebeiteld en dat kon dus niet meer misgaan.
tekst en foto: Arend Postma
Column
Ik kijk naar wegwerkers die in de brandende zon bezig zijn een kuil te graven. Omdat er heel hard met houwelen gewerkt wordt heb ik niet de indruk dat de grond zo zacht en meewerkend is als die van de begraafplaats.
tekst en foto: Arend Postma
Column
Als het weer door sneeuw en ijzel niet meewerkt, is een paspoort verlengen voor mij niet echt meer een onbevangen bezigheid maar een daad van roekeloosheid vol afkeer van het leven.
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Column
November 1973 was ik voor het eerst in mijn leven in Zeist. De sinterklaasverlichting in de etalages van V&D staan nog glashelder op mijn netvlies: een zee van licht. Een cultuurschok voor een provinciaal als ik.
tekst en foto: Arend Postma
Column
Ons leven speelt zich voor een groot deel achter de voordeur af. Als er een heropening van een terras in Zeist is zijn we er als de kippen bij en als het twee terrassen blijken dan is de wereld te klein.
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Column
Alsof de lente net losgebarsten is bevindt de economie zich in een euforische stemming. Bouwkranen zwenken hoog boven de stad en betonwagens rijden af en aan.
tekst: Arend Postma, foto’s: Kees Linnenbank
Column
Een aantal keren per week ga ik naar het Binnenbos om te schrijven. Het Binnenbos is dé ontmoetingsplek in Kerckebosch en ligt aan Hoog Kanje.
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Column
Een aantal weken geleden liep ik op weg naar station Driebergen-Zeist. Omdat daar momenteel aan de weg gewerkt wordt, worden de verkeerslichten niet meer echt serieus genomen. Er heerst een anarchie die alle kanten uit kan met in het ergste geval blikschade met dodelijke afloop.
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Column
Op herdenkingsdag afgelopen 4 mei reed ik met lijn 56 uit Amersfoort busstation Zeist binnen. Het was al laat en het neon van Chinees-Indisch restaurant Lin Fa domineerde als de ‘M’ van een hamburgerketen de nacht.
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Column
Toen mijn broer en ik in 1962 zo’n tien twaalf jaar oud waren, moesten wij voor onze vader - hij had een aannemersbedrijf - geld bij de bank halen.
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Column
Het verdwijnen van de Margrietlaan is een trein die rijdt. Een aantal flats is al weg maar de laatsten zullen pas ver ná 2019 onder de slopershamer komen.
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Column
Onlangs was er op de televisie een aflevering van Planet Earth over wilde dieren in de stad. Het verschijnsel - wilde dieren in de stad - heeft mij altijd geïntrigeerd omdat de stad naar mijn idee een stenen jungle is met alleen maar mensen en auto’s.
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank