1 maart 2018
tekst en foto: Arend Postma
Voordat ik vanuit mijn huis vertrok had ik op de laptop met Google Maps de looproute naar de Kepri Mall uitgestippeld. Die zat nu in mijn hoofd gebeiteld en dat kon dus niet meer misgaan. Bovendien is de Kepri Mall wereldberoemd in Batam en heb ik daarom altijd nog mijn mond.
Mijn route leidde door mijn wijk Taman Duta Mas en daarna door de wijk Plamo Garden.
Een wijk bestaat op Batam uit een aantal aan elkaar gebouwde clusters, eigenlijk grote woonerven. Deze clusters hebben elk maar één (bewaakte) toegang die op een centrale weg uitkomt - die opzet maakt het wonen daar veilig.
Ondanks dat ik mijn huiswerk grondig gedaan had kwam ik op een punt waar het volgens mij handiger was om even de weg te vragen.
Ik stond voor een muur met een poortje met een hek en een zéér hoge drempel. Ik dacht: ‘dit is natuurlijk de toegang tot het schoolplein,’ want er stonden allemaal ouders en kinderen te wachten. Voor de rest kon ik geen kant op.
Vlakbij stond iemand met een brommer waarvan leek alsof hij al jaren ergens op stond te wachten.
‘Kepri Mall?’, vroeg ik hem, en zag dat hij maar één tand had.
‘Mister!’, sliste hij en wees naar achter mij, naar waar ik net vandaan kwam.
’No, Kepri Mall there!’, wees ik op mijn beurt naar achter hem.
‘Bring you!’, en wees naar zijn brommer, ‘no money!’, en wapperde ontkennend met zijn handen.
Ik zei dat ik het zelf wel uit ging zoeken en groette hem. Zonder overtuiging vervolgde ik mijn weg terug tot de twijfel weer toesloeg. En wéér stond daar iemand met een brommer, alleen deze had meer tanden.
Ik zei: ‘Kepri Mall?’, en wees naar achter hem.
‘No, mister,’ en ook hij wees naar waar ik weer terugliep en ook hij wilde mij er wel heenbrengen. Het werd voor mij de hoogste tijd om gek te worden.
Toen ik ver genoeg teruggelopen was, begon het te regenen en ging ik bij een buurtwinkel schuilen. Mijn ‘Kepri Mall?’ had zelfs niks obsceens want de gezichten bleven onbewogen en ik was gewoon niet in de winkel.
Inmiddels was ik zover terug gelopen dat ik mij weer op bekend terrein bevond en liep rechtstreeks door de bewaakte uitgang van de wijk Taman Duta Mas om langs de drukke weg JL Punggowo naar de nog drukkere JL Ahmad Yani te lopen. Daar kwam ik door de hevige regen in diepe plassen en modder terecht. Met de kwellende vraag: ‘waar is het toch misggegaan?’ bereikte ik uiteindelijk de Kepri Mall.
Daar at ik een bord gado-gado en keek naar buiten naar de dampende, tropische regen die op de palmen neerviel - dit was voor mij een gelukzalig Indonesisch moment.
Daarna ben ik de in mijn hoofd gebeitelde route in omgekeerde richting gaan lopen. Te beginnen in de wijk Plamo Garden, om even later weer bij dezelfde poort met dezelfde zéér hoge drempel uit te komen maar dan van de andere kant. Dit was helemaal niet de ingang van een schoolplein maar de grens tussen de wijken Taman Duta Mas en Plamo Garden en niet voor brommers en scooters bedoeld. Dus dát was het!
Omdat men zich op Batam alleen per auto, brommer of scooter verplaatst kan men zich niet in de wereld van de voetganger verplaatsen.