Vaas

9 juni 2024
tekst en foto: Marcel Leenders

Het was een dag waarop het volgens de weersvoorspelling bewolkt zou zijn en gedurende de ochtend zou gaan regenen. En dat was dan ook precies wat er op die zondag gebeurde.

Maar ‘s middags was het plotseling opgehouden met regenen, wist de zon tussen al die grijze wolken een opening te vinden en bij ons in huis binnen te vallen. Al was het dan alleen op de vensterbank.  

“Die vaas”, murmelt mijn vrouw.

Ik draai mij naar haar om, zij zit links van mij, op de bank. “Sorry, heb je het tegen mij?”, zeg ik.

“Ja, ik heb het over die nieuwe vaas”, zegt ze en wijst naar de vensterbank.

Ik draai mijn hoofd weer, maar nu naar rechts, naar het raam, aan de andere kant van de woonkamer.

“Die vaas…”, zegt ze, nu voor de derde keer, en aarzelt.

Ik wacht, maar kijk niet meer naar haar, maar blijf naar de vaas kijken. In mijn ooghoek zie ik hoe zij aan haar haar frummelt. De kat van haar schoot springt, traag de huiskamer oversteekt, behendig op de vensterbank springt, met zijn staart langs de vaas strijkt, en zich dan eerst uitrekt, voordat hij zijn luie lichaam om de vaas krult en in de zon gaat liggen.

“Wat is er met die vaas?”, vraag ik, om de stilte te verbreken.

“Die staat er mooi bij. Ik kijk weleens naar de mensen die buiten op de Slotlaan voorbijkomen, hoe ze soms naar die vaas kijken. Die nieuwe vaas krijgt echt veel aandacht”.

“Maar het is ook een hele mooie vaas”, zeg ik.

“Die heeft echt een prima leven”, zegt mijn vrouw. Ze klinkt afwezig.

“Hoe bedoel je, een prima leven”, vraag ik.

“Nou”, zegt ze. “Heerlijk toch, de hele dag met je bolle buik in de zon. En als die zon er even niet meer is, heb je altijd nog de centrale verwarming vlak onder je kont die vanzelf aanslaat wanneer het wat kouder wordt”.

“Dat is waar”, zeg ik. “Maar verder heeft die vaas toch niets om jaloers op te zijn?”

“Nou ja”, zegt mijn vrouw. “Behalve dan dat ‘ie elke week een mooie, verse bos bloemen krijgt”.