Groepsdruk in het Wilhelminapark

9 juni 2024
tekst: Ronald Camstra; foto’s: Tamim Mahboubzada

Op een zonnige zondagochtend verzamelen een stuk of 15 mensen zich in het Wilhelminapark. Aan hun kleding te zien gaan ze niet naar de kerk, en een rustdag zou het ook niet bepaald worden. Ik doe voor de eerste keer mee, met een groepsles, nee sorry, een ‘Bootcamp’. Ik weet niet waar die naam vandaag komt, niemand had laarzen aan en kamperen gingen we duidelijk ook niet.

Sinds kort train ik bij Personal Fitness Zeist, aan de Slotlaan. Tot nu toe had ik alleen individuele lessen gedaan, één op één met trainer Tamim Mahboubzada. Die lessen zijn een combinatie van trainen, uitleg van oefeningen die je thuis kunt doen, en coaching in zaken als voeding en bewustwording. Na les 6 wees Tamim naar een aankondiging op de muur: “volgende week zondag Bootcamp in het Wilhelminapark”. Ga je mee, vraagt hij.

Ik ga mee. Leek me wel relaxt, trainen in het park. Nou, relaxt blijkt niet het juiste woord. Na tien minuten zie ik al sterretjes. Ik heb spijt van het te fanatiek meedoen met de warming-up. Bij het rondje warmlopen liep er een vrouw voor me met een T-shirt waar achterop stond “You are walking behind me”. Vreemd hoe psychologie werkt: je kent haar niet, er valt ook niets te winnen, maar zo’n T-shirt zet je toch in een competitieve stand: ik moest en zou haar inhalen.

Daar heb ik nu spijt van. Van de 15 deelnemers ken ik er maar één, maar dat maakt niets uit: van zo’n groep gaat een soort druk uit. Je wilt niet eerder stoppen dan de anderen, niet degene zijn die als eerste afhaakt. De oefeningen volgen elkaar in snel tempo op. Een half uurtje Bootcampen, het leek niet lang, nu lijkt het een eeuwigheid.

Ergens snap ik het niet. De oefeningen zijn op zich allemaal helemaal niet zo zwaar. Eerder trainde ik bij SportCity, daar deed ik vaak oefeningen met meer kilo’s. Maar daar was wel tijd om tussendoor even uit te puffen. Drie sets van twaalf keer gewicht liften, tussendoor drink je even wat, kijkt even op je telefoon, tot het wel weer ging, dan de volgende twaalf keer. Bij Personal Fitness Zeist is dat anders. Niks uitpuffen, niks op je telefoon kijken, hup door. Tot je sterretjes ziet.

Tamim vertelt dat dat een bewuste methode is. HIT, noemt hij het, ‘High Intensity Training’. Door de pauzes tussen de oefeningen te minimaliseren blijft je hartslag hoog en train je effectiever. “Liever een half uurtje heel intensief trainen dan anderhalf uur in de sportschool van apparaat naar apparaat wandelen”.

Ik overleef het half uur, en fiets slingerend van vermoeidheid naar huis. Later neem ik ook een aantal keer deel aan groepslessen in de studio van Personal Fitness zelf, op de Slotlaan. Ook die zijn een half uurtje, en ook die zijn zwaarder dan de één op één lessen. Groepsdruk helpt: je wilt niet onderdoen voor de rest.

Heel langzaam merk ik dat m’n conditie een beetje beter wordt. Het einde van zo’n half uur halen gaat steeds ietsje soepeler. En als ik wat meer adem heb om om me heen te kijken, zie ik dat het de anderen soms ook niet altijd even makkelijk afgaat. Naast me wisselt iemand subtiel de halters van acht kilo om voor halters van zes kilo. “Ben je aan het smokkelen?”, vraag ik plagend. Ik krijg een knipoog. Groepsdruk is kennelijk ook: het samen doorstaan. Iedere week weer een klein stapje richting het persoonlijke doel.