Een ochtend in het leven van het Zeister meisje Sola

11 mei 2024
tekst: Marcel Leenders; foto: Jan Alexander via Pixabay

De besteklade werd met een ruk opengetrokken en meteen was iedereen klaarwakker. De lepels, messen en vorken. De grote opscheplepels, de houten spaandertweeling, zelfs het aardappelschilmesje, allemaal in het grote vak daarnaast. Maar ook al het jonge grut, de theelepeltjes die in de kleine bedding overdwars aan het voeteneind lagen. Alleen de hond die onder het keukenraam in de zon lag snurkte onverstoorbaar verder, lichtte alleen zijn oren eventjes op.

En hoewel de lepeltjes altijd schots en scheef door elkaar lagen, werd voor het ontbijt bij voorkeur altijd hetzelfde lepeltje gebruikt. De laatstgeborene, een meisje met de naam Sola.

Zij moest vaak als enige verplichte, stroperige rondjes draaien in de opgeklopte melk van een cappuccino. In de buitenbocht, waar het suiker als los grind tegen de brede kuit sloeg.

Daarna werd ze meestal vrij achteloos in een volle afwasteil geworpen met gelukkig niet al te koud water, maar wel met heel veel zeepsop, dat als chloor in de ogen prikte. En na dit badderen ruw afgewreven met een geblokte theedoek, tot ze uiteindelijk weer glom als een pasgeborene en met een beetje geluk weer snel in de besteklade verdween tot aan de lunch.