Hans Kazàn voelt zich thuis in Zeist

12 mei 2024
tekst en foto’s: Ronald Camstra

De bekende goochelaar en presentator Hans Kazàn loopt bij Figi naar binnen en vraagt aan de balie of er nog post voor hem is. Niemand vindt dat een rare vraag, sterker nog, hij krijgt een pakje en drie enveloppen overhandigd. “Ik woon in Spanje, maar als ik in Nederland ben is dit mijn postadres”. En Hans is vaak in Nederland, vrijwel elke week een paar dagen. Van vliegschaamte heeft hij nog niet veel last. “Ik vlieg hier meestal op maandag of dinsdag heen, en blijf dan een paar dagen, voor opnames of voor optredens, en dan slaap ik altijd in Figi. Wendy, mijn vrouw, gaat vaak mee, zij brengt veel tijd door in Zeist, terwijl ik werk winkelt zij en haalt ze broodjes voor het ontbijt. Wij voelen ons echt een halve Zeistenaar”.

Hans Kazàn werd in 1953 in Den Haag geboren als Hans Mulders. Hij brak in 1978 door bij Ren je Rot en deed daarna vele andere tv-programma’s. Eind jaren ’90 verhuisde Hans met zijn gezin vanuit het Overijsselse Bathmen naar het Spaanse Cabopino, tussen Marbella en Málaga. Zijn kinderen waren toen nog jong, en gingen in Spanje naar school. “Het is daar heel rustig, heel gemoedelijk. En ik kan er over straat zonder herkend te worden”. Inmiddels zijn de kinderen het huis uit en de meeste zijn ook in Spanje blijven wonen. Er zijn al negen kleinkinderen.

Maar voor zijn werk moest Hans vaak in Nederland zijn, en dat is eigenlijk nog steeds zo. “In het begin had ik een appartement in Amsterdam, maar ik werd daar gek van de drukte. Ik ben geen stadsmens”. Bij toeval kwam hij in contact met Figi. “Samen met Oscar, Renzo & Mara plus Steven verzorgden wij magische Kerstshows in theaters in heel Nederland, en we hadden bedacht dat het dan fijn zou zijn om met de hele familie in hetzelfde hotel te zitten, ergens een beetje centraal in het land”. Dat werd dus Figi. Het eerste contact met Theo en Jos Ruijs, die destijds de directie van Figi vormden, was hartelijk en sindsdien is Hans blijven komen. Het Amsterdamse appartement is verkocht. “Dit is nu mijn thuis in Nederland. Ik ben hier 100 keer liever dan in Amsterdam”. Hij heeft vaak dezelfde suite, zodat het echt als thuis voelt. “Ze hebben een soort grote kast op wieltjes voor me gemaakt, daar zitten mijn kleren in, en ook persoonlijke spullen als vazen en fotolijstjes. Die kast staat altijd in m’n kamer klaar als ik aankom”. Inmiddels kent Hans ook het hele personeel. “Er hangt hier een goeie sfeer, het voelt daardoor erg persoonlijk”.

Hij vindt Zeist een mooi dorp. “Het heeft een Slot en veel mooie historische panden, ik mag hier graag wandelen. En het heeft fijne restaurants”. Hans eet regelmatig bij Lokaal Victoria, bij Mido, de Hermitage en bij restaurant Dubrovnik. Maar zijn favoriete Zeister restaurant is CostaRozzi, de Griek op de Steynlaan. Hij is in de loop der jaren echt bevriend geraakt met de eigenaren, het echtpaar Vassilis en Purdy en hun zoontje Kosta. “Zij voelen als familie”.

Ik vraag of hij de actualiteiten in Zeist ook een beetje volgt, zoals de discussie over de komst van een nieuwe discotheek om de hoek bij Figi, Club Backstreet. “Je merkt het wel een beetje dat die nu open is, vooral in de suite op de hoek. Maar ik heb er geen last van. Kijk, als je hier komt als toerist en je wilt genieten van je rust, dan kan ik me voorstellen dat het irritant kan zijn. Maar ik ben hier voor m’n werk, na een dag draaien ben ik moe, dan ga ik op tijd naar bed en slaap als een roos”.

Hij wil nog wel kwijt dat hij met bewondering kijkt naar hoe Victoria Ruijs, de nieuwe directeur, de zaken aanpakt. “Heel slim, ze zet in op zo veel mogelijk dubbel gebruik van de zalen, met veel evenementen overdag. Ze hebben een moeilijke tijd gehad met corona, maar die tijd ook slim benut voor interne verbouwingen”. Zelf kwam hij in coronatijd ook minder. “Ik kwam die tijd door met digitale vrijdagmiddagborrels voor bedrijven, dat was ineens een gat in de markt”.

Maar nu zit hij weer tevreden en ontspannen in het restaurant achter een kop koffie. “Ik voel me hier thuis”. Toen Hans vorig jaar een lintje kreeg, was dat, uiteraard, ook in Figi.