13 mei 2020
tekst en foto’s: Claire van Spanje-Blom
Mensen vragen mij regelmatig hoe het op het hospice gaat in tijden van corona. Letterlijk vertaald: een krans van licht.
Ik laat de vraag resoneren tijdens mijn twee uur durende fietstocht van Vianen naar Zeist en vice versa. Dat fietsen is een direct gevolg van de coronacrisis. De sportscholen zijn gesloten, dus ik ga bij lekker weer op de elektrische fiets. Wanneer ik het spoor bij Bunnik passeer, staan de kille cijfers van de Covid-19 slachtoffers van gisteren op mijn netvlies. Zie ik de ingrijpende Frontberichten voorbijkomen. Of een filmpje van mijn oudste dochter in het zwaar getroffen Barcelona, een foto van een vriendin volledig ingepakt in persoonlijke beschermingsmiddelen. Ik denk aan mijn thuisblijvende kinderen in een digitale hang out met vrienden; hun stemmen hoog en opgewekt. En het ongemakkelijke videobellen met mijn moeder. ‘Ja, ik hoor je ma, en ik zie het plafond… Ben ik te verstaan?’…
Terwijl ik mij elektrisch voortbeweeg realiseer ik me dat corona veel invloed heeft op mijn persoonlijke en werkzame leven. Zoals bekend worden op dit moment de verpleeghuizen getroffen door het virus. Dat is in wooncentrum Heerewegen, waarin ons hospice is gehuisvest, niet anders.
In het hospice mag er, in tegenstelling tot de rest van het huis, één bezoeker per etmaal uit een vast groepje van drie personen, bij de gast komen. In de stervensfase zijn er in overleg andere afspraken. Het is fijn dat bezoek mogelijk is en tegelijkertijd is het zo schrijnend. Onze gasten hebben een keuze te maken tussen dierbaren. En dat in een fase van hun leven dat zij hun nabijheid zo nodig hebben. Het is intens verdrietig en geeft ons ook een onmachtig gevoel. Soms is de bezoekregeling reden voor onbegrip of boosheid. Tezamen met onze gasten en naasten zoeken we naar alternatieven. Hulp bij skypen, telefoneren, een afspraak voor een zwaaimomentje of een raamgesprek, zijn enkele gewaardeerde mogelijkheden.
We werken in het hospice volgens richtlijnen en protocollen en zijn verantwoordelijk voor een goede naleving. Er is aandacht voor sociale afstand, hygiëne en het welzijn van onze gasten, hun naasten en ons team. Van de vrijwilligers is het merendeel voorlopig gestopt door een kwetsbare gezondheid, factor leeftijd of de situatie van huisgenoten. Het valt hen zwaar om dit besluit te nemen. Het is een uitdaging om alle diensten te bemensen, toch is het nog altijd gelukt. Er kan helaas niet meer dagvers worden gekookt, maar we bestellen smaakvolle maaltijden. Ten tijde van dit schrijven werkt ons team van verpleegkundigen en vrijwilligers in de directe zorg met mondmaskers. Dat was eerder nog niet het geval. Ik vind het geruststellend, want ik maakte mij steeds meer zorgen over mijn kans op besmetting met het coronavirus. En voor de consequenties voor mijzelf en anderen die ik nabij ben.
Ondanks alle moeilijkheden zie ik ook een andere kant van corona; die krans van licht. Wat ontstellend veel hartverwarmende initiatieven worden er ondernomen. Zo werd ik op een zaterdagmiddag door firma TOF Bloemen gebeld. Of we nog bloemen wilde hebben voor de Pasen. Niet alleen voor het hospice, maar voor alle bewoners en personeel van Heerewegen. Een half uur later werden karren vol verse boeketten narcissen en voorjaarsbakjes voor de hoofdingang uitgeladen. In een razend tempo werden ook nog twee grote bloembakken opnieuw ingepoot. Een hele TOF-fe Paasgroet!
Er belde een moeder met een vraag namens haar kinderen. De kleintjes hadden hun spaarpotjes geleegd om tulpen te kopen voor de zieke mensen. Of ze die mochten brengen? Graag! Zij geven immers kracht in tijden van kwetsbaarheid en hoop in plaats van angst.
Laatst zag ik voor wooncentrum ‘in de Dennen’ een jongeman. Ik kon niet goed zien waar hij mee bezig was. Even later klinken er heerlijke jaren negentig nummers over het terrein. Hij was gezegend met een goede zangstem en begeleidde zichzelf op gitaar. Een jonge man zingt voor ouderen om hen te verblijden met zijn geluid. In principe een hele bemoedigende actie. Nu vraag ik mij wel af of hij zijn repertoire had afgestemd op de gekozen locatie; ‘Knockin’ On Heaven’s Door’ was het laatste liedje van zijn optreden…
Bedankt leuke muzikant voor je muziek en voor een lach op de gezichten.
Niet in de laatste plaats op de mijne.
Claire van Spanje-Blom is verpleegkundige en werkt in hospice Heuvelrug aan de Arnhemse Bovenweg in Zeist. Hospice Heuvelrug is een kleinschalig gastenhuis waar zorg wordt geboden aan mensen in hun laatste levensfase. Claire schrijft columns over haar werk. De namen in de columns zijn niet de echte namen van de gasten in het hospice.
 |
Volgende bijdrage: Voedselpakket Inzameling Ramadan |