We zijn een onbeleefd rotvolk!

29 maart 2020
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Het deskundige panel, dat onlangs bij het televisieprogramma OP1 aan tafel zit, noemt het onze collectieve zelfgenoegzaamheid: de overheidsmaatregelen tegen Corona, die we in Nederland met zijn allen aan onze laars lappen. 

Buiten de grenzen van ons landje weten ze het al langer: "The Dutch are rude." Als kind van ex-pats, opgegroeid in beleefdere culturen, voelde ik dat al vanaf het eerste moment dat ik voet zette in dit land. 

Net als ieder verstandig mens, blijf ik momenteel zoveel mogelijk binnen en met mooi weer op mijn op het Zuiden gerichte balkonnetje in het heerlijke Valckenbosch. Die ene keer dat ik graag mijn balkonische horizon wil verbreden op een stil bospad, blijkt dit achteraf een zelfmoordpoging.

In het prachtige Panbos is ruimte genoeg. Voor de zekerheid kies ik een niet standaardroute, waar geen andere mensen lopen. Ik schrik me dan ook helemaal rot als ik plotseling van heel dichtbij gehijg achter me hoor en draai me snel om. Het blijkt een jogger te zijn die me stilletjes achterop gelopen is. Terwijl hij langs me heen schampt, hijgt hij "sorry" in mijn gezicht, een beleefde poging tot doodslag! 

Aan zijn gehijg is af te leiden dat hij dit tempo niet gewend is. Boos roep ik hem na dat hij ook best even had kunnen waarschuwen, zodat ik zelf de nodige 1,5 meter ruimte kan scheppen. 

Het valt me sowieso op dat mensen nu opeens massaal aan het joggen slaan. Hoe sneller hoe machtiger? Joggen is het nieuwe fietsen? Vooral in de grote steden, waar fietsers door elkaar heen krioelen als mieren in een mierenhoop, kun je als voetganger beter aan de kant gaan. 

"Tring tring ... oprotten!" Hoeveel volkssymboliek bevat een simpele Hollandse fietsbel?! Misschien een idee voor de schampende jogger om voortaan een fietsbel om zijn pols te binden? En misschien een zuurstof-fles op zijn rug, zodat hij niet aangezien wordt voor een losgeslagen zedendelinquent! 

Wij Nederlanders zijn natuurlijk dezelfde symbiose gewend als haringen in een ton. In een land als bijvoorbeeld Singapore is dat niet minder. Maar daar hebben ze wél het virus de microscopisch kleine, maar o zo dodelijke, koppen ingedrukt. Natuurlijk door braaf te luisteren, iets wat wij Nederlanders sowieso (meestal gelukkig) liever niet doen, maar vooral met een prettige menselijke eigenschap: beleefdheid. 

Door dit gedrag kost zo'n onzichtbaar en minuscuul virus ons veel meer dan een hoop ergernis. 

Het  bewijst dat karma niet bestaat; het straft niet alleen de onbeleefde schijt-aan-iedereen-types-met-een -grote-fietsbel, maar vooral de meer kwetsbaren in onze samenleving. En àls we het overleven komen we vervolgens in een economische recessie terecht en rekenen op steun van diezelfde overheid voor wie we Oost-indisch doof zijn.

In Singapore draait de economie gewoon door. Daar hoeft de overheid geen streep bij de kassa te zetten of restaurants te sluiten. Daar zijn de mensen beleefd. Vol is vol. Dan zoeken we het elders, of we wachten even en we schampen zéker geen loslopende dames op een verder compleet verlaten bospad! 

En hier: Vol is vol? Welnee! 

Het komt me bekend voor, maar dan omgekeerd, van vaak hetzelfde domme volk, dat "ikke ikke ikke" roept en zijn hongerige en/of gebombardeerde medemens geen enkele ruimte gunt. Die zogenaamde "bedreigingen" zie je aankomen. Corona niet. Dat zal ze leren?

Volgend gedicht: Zonder (liefde in tijden van corona)