Met een glaasje

Column
Het gebrek aan een kroegleven blijkt inmiddels erg mee te vallen. Natuurlijk mis ik de sociale contacten en gezelligheid, maar elk nadeel hep z'n voordeel, om met Cruyff te spreken.
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Schuin voor mijn appartementje met uitzicht over de Valckenboschlaan, staat sinds een tijdje een ondergrondse glasbak. Stikjaloers ben ik op de nonchalance die af te lezen is op de gezichten van de meeste lege fleswegwerpers.
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Virginie en Paddy zijn onafscheidelijk. Ik zie ze vaak op het terras van Blink waar hij los rond loopt. Ook al knuffelt hij met iedereen die dat wil, zijn vrouwtje houdt hij altijd in de gaten. Het is samen uit, samen thuis. 
tekst en foto’s: Erica Pijs

Column
Hoewel ook ik wel eens lichtelijk aangeschoten over de Bergweg naar huis wandel, of wankel, weet ik altijd nog dat ik de avond ervoor niet op de bar heb gedanst. Maar een alcoholverslaving ligt als een slang op de loer.
tekst: Erica Pijs

Bedrijf
"Een gezellige huiskamer, om samen te komen", dat is wat de kersverse horeca-ondernemer, Roy Viezee, voor ogen heeft als hij samen met zijn partner Debby in november 2019 de deuren opent van Café Sherlock.

Column
Met veel elan flaneert ze het terras van “Taste” op: een jongedame van middelbare leeftijd met geblondeerd lang haar. Met mij draaien nog meer hoofden zich om. Tja, dat is typisch op een terras: zien en gezien worden.
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Bennie is over het algemeen een graag geziene gast in de kroegjes in Zeist. Op het eerste gezicht is er niets aan hem te zien. Ben heeft een diagnose, een stempel. Daar heeft ie zelf nog het meeste last van. Ben, mooie kerel, leuk dat je er Bent! Biertje?
tekst: Erica Pijs; foto: Van der Lee Fotografie

Column
“Hou jij muggen, thuis?” Hij wijst naar mijn met bulten bezaaide rechter arm. Het duurt even voordat het tot me doordringt wat hij vraagt. Ik kijk naar mijn arm en schiet in de lach. Visueel ingesteld als ik ben, zie ik het nu helemaal voor me.
tekst en foto: Erica Pijs

Column
We mogen weer! Na twee en een halve maand van zeer beperkte ontmoetingen in de privésfeer met of zonder een glaasje, zijn we weer meer dan welkom in de horeca. Het is echt even wennen, bij Sherlock en Bommel.
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Met een goed excuus, namelijk om meteen ook de lokale ondernemers te steunen, stap ik in mijn auto en rijd naar Slijterij Ossendrijver in het centrum van Zeist.
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Het panel noemt het onze collectieve zelfgenoegzaamheid: de overheidsmaatregelen die we in Nederland met zijn allen aan onze laars lappen. Buiten de grenzen van ons landje weten ze het al langer: "The Dutch are rude." 
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
We staan buiten aan een sta-tafel bij het gezellige café Sherlock op de Steynlaan in Zeist. Voorlopig is dit mijn laatste kroegverhaaltje. Ik hoop vanaf 6 april weer flink met iedereen te kunnen proosten op een goede afloop. Zorg goed voor elkaar!
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Column
Voordat één van zijn favoriete Zeister kroegen onlangs van eigenaars wisselde, hing daar een heel grote afbeelding van The Red Baron aan de muur. “Ken je die? Die hangt nu in mijn slaapkamer!"
tekst en foto: Erica Pijs

Column
"Neeheee! Ik heb de ziekte van Leber!" Het is niet zo gek dat ik het verkeerd versta. We staan namelijk in een kroegje aan de Steynlaan, bij uitstek een locatie waarvan je bij té veelvuldig bezoek iets aan je lever kunt krijgen.
tekst en foto: Erica Pijs

Column
Aan de stamtafel zit een goed geklede heer van een zekere leeftijd zijn krantje te lezen. Ik heb hem al vaker gezien op zaterdagmiddag met zijn krantje. Zou hij gelukkig zijn, zo in zijn uppie? Is hij echt alleen? 
tekst en foto: Erica Pijs