Een zaterdagmiddag op een terras in Zeist ...

23 februari 2020
tekst en foto: Erica Pijs
 

Terwijl orkaan Ellen het verwarmde en overdekte terras voorbij stormt en er een lege bus voorbij dendert, neem ik een slokje van mijn wijntje.

Aan de stamtafel zit een goed geklede heer van een zekere leeftijd zijn krantje te lezen. Ik heb hem al vaker gezien op zaterdagmiddag met zijn krantje, sigaretje en meerdere biertjes. Hij zit diep voorover gebogen. Misschien wordt het tijd voor een andere bril? Of misschien sluit hij zich eventjes af van de rest van de wereld?

Zou hij gelukkig zijn, zo in zijn uppie? Is hij echt alleen? Of wacht er thuis nog iemand op hem en stelt hij het naar huis gaan nog eventjes uit?

 

Er komt een serveerster langs. "Linda, heb je nog een vaasje?" hoor ik hem met diepe stem vragen, terwijl hij zich amper opricht van zijn krantje.

 
Zijn witte haren blijven het enige wat je ziet, totdat hij zich plots opricht en zijn rug recht. Vanachter zijn brilletje sprankelen zijn blauwe ogen. Ik draai me een beetje om, om te kunnen zien wat hem uit zijn krantje heeft kunnen trekken. Of liever gezegd wíe ...

 
Ik zie hoe een vlotte dame het terras op wandelt en hem innig op de mond kust. De dame is een stuk jonger, althans zo lijkt het. Linda komt er al aan, met op haar dienblad een vaasje én een glaasje witte wijn. Aha! Ook dit hoort blijkbaar bij het zaterdagse ritueel van de man met de witte haren.

Zijn krantje wordt opgevouwen en opzij geschoven. De dame schuift tegen hem aan op het bankje.

Het beeld dat ik eerst had van deze man ben ik inmiddels een beetje aan het bijstellen. Ik hoor hem lachen en bestel zelf ook nog een wijntje.

 
Nóg een dame meldt zich. Ook zij kust de man ter begroeting innig op de mond en geeft de andere dame drie zoenen. Ze schuift aan de andere kant naast de man op het bankje en ik hoor gelach en gekwebbel. Even later meldt dame nummer drie zich aan. Deze keer met een hondje dat met veel enthousiasme begroet wordt, net als zijn vrouwtje. Waar gaat dit heen? De man die ik zo even nog verdacht van eenzaam zijn, blijkt er een hele harem op na te houden.

 

Na een half uurtje vindt hij het blijkbaar genoeg. Zal de drukte van de drie, minstens vijftien jaar jongere, vrouwen hem teveel zijn geworden?

 
Hij rekent af, pakt zijn krant en staat op. Nadat hij alle drie de dames en het hondje (ja die ook) een kus heeft gegeven, loopt hij het terras af.

In de verte zie ik hoe hij zijn krant in de prullenbak gooit.

 

Volgende column: Verbinding