Met een glaasje … en een ondeugende wesp

23 augustus 2020
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Met veel elan flaneert ze het terras van “Taste” op: een jongedame van middelbare leeftijd met geblondeerd lang haar. Tegen de felle zon draagt ze een hippe zwarte zonnebril en onder een luchtige maxi-jurk met split en zebraprint nog veel hippere boots. In haar hand draagt ze een tasje van het dichtbijgelegen Arthur en Willemijn. De boots zien er nog nieuw uit, maar lijken me ook best warm met dit weer. Ach … ze is blij met haar nieuwe aanwinsten, vermoed ik en hip is ze!

Met mij draaien nog meer hoofden zich om. Tja, dat is typisch op een terras: zien en gezien worden. Nou … deze dame is gezien en Bart, de uitbater van dit recent geopende etablissement aan de Slotlaan, groet haar hartelijk en complimenteert haar met haar smaakvolle verschijning.
Ze schuift aan een tegenover mij gelegen tafeltje en even later nipt ze tevreden aan een glaasje rosé.

Ik concentreer me weer op mijn krantje en Spaanse Omelet en geniet van de zwoele klanken van Astrud Gilberto’s “Girl from Ipanema.”
Hoe toepasselijk, denk ik: …”and when she walks, each one she passes goes aaaah …”.

Na ongeveer tien minuten krijgt ze gezelschap van een dame en een heer. Ze bestellen wat drankjes en een bittergarnituurtje. Het is een gezellig tafereeltje en er lijkt geen wolkje aan de lucht.

Mijn aandacht wordt even later opnieuw naar het tafeltje getrokken. De man zit druk te wapperen met zijn handen. Al snel ontdek ik de oorzaak hiervan; een wesp vindt het blijkbaar ook erg gezellig en heeft besloten het feestje nog een beetje op te leuken. Dat lijkt goed te gaan. Er is geen paniek. Viltjes worden op glazen gelegd om de wesp te ontmoedigen mee te genieten van de drankjes en de heer wappert dapper door, zodra de wesp te dicht bij het gezicht van een van zijn tafeldames komt.

Gerustgesteld waag ik weer een poging om me in mijn krant te verdiepen als er plotseling nog meer commotie ontstaat aan het tafeltje. Ik zie de man, die met zijn rug naar mij en de rest van de Slotlaan zit, plotseling wijzen naar de split in de zebrajurk. Hij gebiedt de draagster van de jurk snel op te staan, “want de wesp is naar binnen gevlogen!” De dame springt op, kijkt de man aan en roept geschrokken “waar?! Ik ben allergisch voor wespen!” Ze tilt haar jurk al een heel eind op, maar de man is hem kwijt. En dan gebeurt het: Ze tilt haar jurk nog verder op, tot bijna onder haar oksels, draait haar billen richting de man en doet, helemaal in de stijl van de Braziliaanse klanken een soort Samba voor zijn ogen. “Help!”

Daar staat ze dan, niet alleen voor het aangezicht van de hulpeloze en licht geshockeerde man, maar ook van de rest van het terras en de voorbijgangers op de Slotlaan … in een huidkleurige correctieslip met pijpjes.

De ondeugende party crasher wordt eventjes later - en gelukkig met onverrichter zaken - weer gesignaleerd boven het biertje van de man. Deze laatste geeft hem nog een zwieper waarop hij gedesillusioneerd het toneel verlaat. Het gezelschap proost op de goede afloop en lijkt dan pas te beseffen wat er zojuist gebeurd is. Ik hoor zacht gegniffel dat uiteindelijk uitmondt in schaterlachen. De dame die zichzelf, kort hiervoor, in het spreekwoordelijke hemd zette, lacht het hardst.

Even later rekenen ze af, staan ze op en verlaten het terras. “And when she passes, I smile, but she doesn’t see ...”, zing ik in gedachten.

Volgende column: De waarde van goed onderwijs voor iedereen