Met een halfvol glaasje

5 april 2020

5 april 2020
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Nu ik voorlopig niet naar mijn favoriete kroeg en terras kan besluit ik het thuis op de bank een beetje gezelliger te maken. Ik zie weer wat er allemaal ís in mijn heerlijke huisje: nog te lezen boeken, ook kookboeken waar ik eindelijk eens aan toe kom. Ik beweeg me in een stilstaande wereld op mijn eigen vierkante meters en het bevalt goed. Ik bel iets vaker met mijn vrienden en kennissen en beperk het fysieke contact tot anderhalve meter met mijn dierbaarsten. Het is even wennen, het flattenen van de curve, maar met een spreekwoordelijk halfvol glaasje kom je een eind in deze bizarre tijd.

Waar ik er vóór Covid-19 regelmatig op uit ging voor dat glaasje, bedenk ik dat ik dat thuis ook best eens lust.

Met een goed excuus, namelijk om meteen ook de lokale ondernemers te steunen, stap ik in mijn auto en rijd naar Slijterij Ossendrijver in het centrum van Zeist.

Ik parkeer voor de deur en scan de situatie. Voor de ingang staat een tafeltje met ontsmettingsgel. Okay, stap één is gezet. Terwijl ik dankbaar mijn handen ontsmet bij het tafeltje kan ik de winkel inkijken en overzie de situatie: een ouder stel en drie solo senioren, lachen mij bemoedigend toe. Iedereen blijft keurig op afstand. Ik ben verbaasd over het animo van onze kwetsbare ouderen voor een niet primaire levensbehoefte.

Meneer Ossendrijver adviseert me over een lekker wijntje en ondertussen merk ik dat mijn ogen afdwalen richting de sterkere drankjes. Ik denk aan een heerlijke honingwhisky waar ik onlangs bij Café Sherlock zo van genoot en het kwaad is geschied.
Terwijl meneer Ossendrijver en ik het gehele aanbod eens even flink onder de loep nemen, verdwijnt de een na de andere lekkere fles richting kassa.

De overige aanwezigen volgen met argusogen onze gang langs de schappen en krijgen er lol in: “Groot gelijk wijffie! Lekker genieten! Dat doen wij ook!” “Alcohol ontsmet!” “Het betere hamsteren!”

De generatie van mijn ouders, heeft er blijkbaar geen last van: de negatieve bijwerkingen van alcohol waar je tegenwoordig bij het nuttigen van een glaasje zo attent op wordt gemaakt door de media. Het plaatsvervangend bijkomende schuldgevoel levert wellicht meer stress op dan af en toe een glaasje extra? En het is alom bekend dat stress een killer is.

Ik kijk nog eens naar deze mensen, die niet achter de Geraniums zitten, maar er zoveel mogelijk een feestje van maken onder de huidige omstandigheden en ook hun lievelingsborrel komen halen. Ze léven!
Wauw! Fuck it! Ik neem ze allemaal!

“Ken je dit? Wat vind je van een lekkere hazelnootlikeur? Honingwhiskey? Nou, dan zou je dit eens kunnen proberen ...” Ik word enthousiast bij de gedachte aan een ouderwetse thuisbar, zoals ik vroeger bij mijn ouders zag. Het geeft me een gevoel van gezelligheid en overvloed. Mijn laatste restje schuldgevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Ik reken af. Meneer Ossendrijver doet mijn aankopen in een grote shopper en brengt deze naar mijn auto. Thuisgekomen zet ik de flessen gezellig bij elkaar op mijn schoorsteenmantel. Ik kan wel weer eventjes vooruit zo, met (mijn) mate(n) op anderhalve meter.
Oh en meneer Ossendrijver, de whisky-likeur met honing is écht een godendrankje. Dank!