4 meiherdenking in het Walkartpark

9 maart 2022
tekst en foto: Arend Postma

Op een zonovergoten zaterdag fietsen wij naar het centrum van Zeist om te lunchen bij Lokaal Victoria aan de 1e Dorpsstraat. De inval van Rusland in de Oekraïne is dan een paar dagen oud. Met de kennis van nu blijkt maar weer: de werkelijkheid is bizarder dan welke fantasie dan ook.

Wij zetten onze fiets op de hoek Hogeweg – Slotlaan om vandaar door het Walkartpark en de Kerkweg naar het restaurant te wandelen. Voor mij een terug zijn in de omgeving waar ik tweeëntwintig jaar gewoond heb: de Walkartweg.

In het park word ik overvallen door herinneringen en melancholie neemt de overhand. Als in een luchtspiegeling doemt uit mijn herinnering de Poffertjeskraam op. Menigmaal ervoer ik er op het terras het rijke roomse leven. Dat betekende in mijn geval een glas Sauvignon Blanc in een uitbundig decor van bomen en struiken met in de verte het rumoer van de stad. Nu staan er op woensdag en in het weekend foodtrucks en dat voelt dan toch net weer iets anders.   

Als wij langs het Monument voor de Gevallenen komen denk ik aan de 4 meiherdenkingen die ik er steevast bezocht. De bloemenzee voor het monument werd steeds groter. Wanneer het regende scholen de bezoekers onder een zee van glinsterende paraplu’s en als het een warme zomerdag was geweest keek men om zich heen en naar elkaar. Ondertussen was iedereen wel bezig zich één keer per jaar te realiseren dat vrijheid een groot goed is.

Vrijheid is een fenomeen dat in de westerse wereld door zijn vanzelfsprekendheid niet gezien lijkt te worden en pas tastbaar wordt als er mee gerommeld wordt. Dan worden de ongeschreven regels die erbij horen door lieden, die met argumenten niet weten te overtuigen, met voeten getreden. Indien nodig gooien ze er nog wat smerigheid tegenaan, want in dit land mag je dankzij de vrijheid alles zeggen.

Vrijheid wordt ineens zichtbaar als je het tegenovergestelde ziet en voelt - dat had ik toen ik die trein zag. Ik dacht aan die trein uit Joegoslavië toen ik weer eens bij een 4 meiherdenking was.

Ergens in 1994 werkte ik in Utrecht, en in Joegoslavië was een hevige oorlog aan de gang. Zoals een echte 9-tot-5-forens betaamt reisde ik elke dag op hetzelfde tijdstip dezelfde route, in mijn geval via station Utrecht Centraal. Die dag zag ik, toen ik over de traverse die over de sporen ligt liep, een trein uit Joegoslavië het station binnen glijden. Een grauw monster vol met kogelgaten en de ramen geblindeerd. Mijn eerste gedachte was: “Die trein komt rechtstreeks uit de hel en staat nu in de hemel en vrijheid die Nederland heet - een gemiddelde religie kan daar niet aan tippen”.

Na het Wilhelmus liep het Walkartpark snel leeg, borgen de muzikanten hun muziekinstrumenten op en de organisatie was tevreden. Op de televisie begon de nationale dodenherdenking en ik liep naar huis om mij met een fles sherry op de Waalsdorpervlakte en de Dam te storten.

Bij de uitgang van het Walkartpark aan de Kerkweg was het elke zaterdagmorgen verzamelen voor een clubje hardlopers uit de Walkartweg en de Van Gheselhof. Dan liepen we een rondje Bunnik, wat uiteindelijk resulteerde in de Rotterdam Marathon - de enige sportieve prestatie in mijn leven.

Nog onder de indruk van het Walkartpark begon ik in Lokaal Victoria met een Duvel om daarna van een heerlijke lunch te genieten.

Ongetwijfeld lopen er in Nederland na de zeventien miljoen virologen ook nog eens zeventien miljoen psychologen rond. Ik betwijfel of die in staat zijn de geestelijke gesteldheid van Poetin te diagnosticeren - misschien loopt hij op een dag met een witte vlag in de hand naar buiten.