1 juni 2016
tekst: Kimberley Baarh, foto: Mel Boas, OogOpZeist.nl
Op 4 mei gedenken wij oorlogsslachtoffers. Na een stille tocht is er een dodenherdenking in het Walkartpark. Het woord wordt gevoerd door Martin Slootweg, burgemeester Koos Janssen en oorlogsveteraan Kimberley Baarh. Als leerling van de Zeister Vrije school draagt Sarah Klaassen een gedicht voor. Er worden kransen gelegd voor de gevallenen bij de monumenten. Hier volgt het verhaal van Kimberley Baarh. Met dank aan het 4 en 5 mei comité Zeist.
Ik denk wel dat iedereen nu wel nieuwsgierig is hoe ik het zie vanuit mijn oogpunt als jonge veteraan. Ik kan dan heel cliché zeggen dat dit een van de vele redenen was dat ik mij toen heb aangemeld bij de landmacht. Maar dat was zeker een van mijn redenen. Ik wilde mensen helpen die het slechter hebben dan ik. Oorlogs- of rampgebied. Omdat ik er van doordrongen ben dat ik het ontzettend goed heb. Ik ben in totaal vier keer op uitzending geweest.
De eerste twee keren in Bosnië. Daar heb ik gefunctioneerd als ziekenauto chauffeur. In de periode van 2003 en 2004. De oorlog was al lang voorbij. Sterker nog: wij kwamen er toen Nederlandse toeristen tegen die aan ons vroegen wat wij nou eigenlijk hier deden. Er was toch geen oorlog? Ook al was die oorlog al lang en breed voorbij, in die maanden heb ik geleerd dat men niet zichtbare littekens met zich mee droeg. En dat deze pijn van generatie op generatie wordt doorgegeven. Ook al deed de nieuwe generatie ontzettend zijn best om vooruitstrevend te zijn en aan de toekomst te werken. De zichtbare sporen van de oorlog. Daar kon je echt niet om heen. En wat deden wij daar? Er voor zorgen dat vergaderingen tussen verschillende provincies en gemeentes van verschillende etniciteit goed verliepen. In mijn periode werden er campagnes gehouden om wapens in te leveren. En of deze op te sporen. Duizenden wapens zijn er toen in beslag genomen. En door verschillende campagnes werd er gepromoot dat het ook anders kan. Zonder wapens een ruzie/onenigheid uitvechten. Ja, dan kan ik wel zeggen dat wij toen bezig waren met vrijheid door te geven. Nog steeds trouwens alleen: we zijn daar niet meer in grote getallen.
Mijn twee laatste uitzendingen in Afghanistan 2007 en 2009. Daar heb ik ook de nodige uitingen van vrijheid doorgeven ervaren en zelf mogen doen. Ik heb toen beide keren in Tarin Kowt gezeten. Mijn toenmalige eenheid bestierde toen de Role 2 Hospitaal. Mijn functie beide keren waren commandant mortuarium en beheerder van medisch afval. In 2007 had ik een functie extra bij. Ik werkte bij de opname en ontslag van het hospitaal. Een uiteenlopende functie. Nood oproepen in goede banen laten leiden. Maar ook heel banaal artsen afspraken inplannen. Voor militairen maar ook voor de lokale bevolking. Wij behandelden ook Afghanen in onze hospitaal. Ze kwamen bij ons door oorlog verwondingen maar ook voor andere zaken waarvoor hun eigen ziekenhuis misschien niet de middelen of expertise hadden. De dankbaarheid was groot ondanks de mijlen van grote verschillen tussen ons en de lokale bevolking. Ja, dat vind ik zeker een mooi voorbeeld van vrijheid doorgeven. Iedereen kon bij ons terecht. En in 2009 was ik commandant mortuarium maar ook verzorgende. Ik verzorgde mijn eigen mensen maar ook de lokale bevolking. In die periode heeft defensie aan de lokale ziekenhuis medisch apparatuur gedoneerd. En lieten wij de plaatselijke arts/chirurg bij ons in het hospitaal kleine ingrepen uitvoeren. Dit zijn zaken als ik daar aan terugdenk waar ik ontzettend trots op ben. Een mooi staaltje van vrijheid doorgeven dacht ik niet? Ik heb veel geleerd van mijn uitzendingen. En veel meegemaakt. Minder mooie dingen maar ook mooie dingen.
Ik ben nu werkzaam als verpleegkundige in een verpleeghuis. Iedereen kan met raad en daad bij mij terecht. Ik krijg vaak te horen dat ik zo rustig blijf onder stress situaties. Onbewust aangeleerd na de verscheidende uitzendingen. Wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen is dat er vaak vanuit wordt gegaan dat iedereen die een paar uitzendingen heeft gehad geheid ptss heeft. De uitzendingen hebben mij gevormd. En ervoor gezorgd dat ik dit allemaal aan jullie kan vertellen.
(geredigeerd door Steven Spaargaren)