8 oktober 2020
tekst: Ruud Vermaase; foto: Pixabay
De schoenmaker kijkt mij over zijn brilletje aan. Deze keer ben ik er niet om de hakken van mijn schoenen repareren, wat ik overigens altijd te laat doe. De geur van lijm en leer doet vertrouwd aan in de kleine winkel aan de Antonlaan. Hij staat vol fraaie nieuwe schoenen en natuurlijk achter de kassa zie ik het rek met schoenen die aan reparatie toe zijn. Met enige trots heb ik gevraagd of hij mijn riem met minimaal twee gaatjes kan verkorten.
Hij draait de riem in zijn handen, trekt er even hard aan en blijft mijn blik vasthouden. “Natuurlijk kan ik er een paar extra gaten in boren.” Ik voel dat er een ‘maar’ achteraan komt. En die komt ook. “Als je maar niet denkt dat het komt omdat je bent afgevallen.” Hij trekt nog eens flink aan de riem. “Dit is een goedkope leren riem die je waarschijnlijk ergens op een markt hebt gekocht.” Dat klopt. Niet op een pittoresk pleintje ergens in Frankrijk, maar gewoon hier op Belcour in Zeist.
“Deze riem is in de lengte gesneden. Een goede leren riem is in de breedte gesneden, zodat hij niet uitrekt.” Een leerzaam lesje op een rustige doordeweekse dag. “In ieder geval is hij van echt leer”, probeer ik nog gevat. ‘’Heb ik tenminste niet al die tijd voor joker met een plastic nepper rondgelopen’’, denk ik in stilte. Nu kijkt de schoenmaker mij nadenkend aan.
Hierna fiets ik naar De Garage om een nieuwe spijkerbroek te kopen. Maat 36/32 dreun ik op, vóórdat de jonge verkoper ook maar iets kan vragen. Zijn vinger gaat langs de labeltjes van de haarscherp opgevouwen stapeltje Diesels, G-Stars en Levi’s. “Dit zijn niet van die strakke modellen”, licht hij nog even toe en geeft mij er drie mee.
In het pashokje, waarvan ik het gordijn nooit helemaal dichtkrijg, pas ik de Levi’s als eerste. Even vrees ik dat hij veel te klein is, maar ik krijg hem aan. Door mijn buik in te houden gaat ook de knoop dicht. De Levi’s heeft een gewone rits en dat is wel zo prettig. Dat gepriegel met zo’n knopengulp vind ik maar niks; er staat er altijd wel eentje open. Meestal kom ik daar pas achter als ik daar terloops op wordt gewezen door A. en pieker ik mij suf of dat niet de hele dag het geval was.
De verkoper is enthousiast. “Hij staat u perfect, zeker met de trui die u nu aanheeft.” Ik ben ook tevreden want het is meteen raak. Geen getreuzel, geen geaarzel, geen gedoe. De andere modellen hoef ik niet te proberen. “Dat is het voordeel als je je maat weet”, zeg ik kijkend in de grote passpiegel tegen de verkoper.
“Nou”, zegt hij, “Het model dat u nu aan heeft is drie maten kleiner. Het is een 33/32.” Hij ziet dat ik zachtjes op mijn buik tik. “Dat zijn die nieuwe modellen met stretchstof …”
Schijnkilo’s.
 |
Volgende column: De bushalte is nog niet hufterproof |
 |
Ruud schreef eerder: Chelsea boots |