18 mei 2020
tekst en foto: Marcel Leenders
‘Volgens mij heeft onze kat Corona’ zeg ik tegen mijn vrouw tijdens het ontbijt aan de keukentafel. Maar ik weet niet of zij mij hoort, luisteren doet zij in ieder geval niet, want onverstoord leest zij verder in de ochtendkrant zonder op te kijken, of een oogopslag.
‘Ik denk dat onze kat is besmet met het Coronavirus’ probeer ik nog een keer. Maar haar enige reactie is een diepe zucht.
Ik roer met mijn theelepeltje in het theeglas, zie de suiker opdwarrelen en ronddraaien en tik dan een aantal keer op de glasrand, ting, ting, ting. Zo van, mag ik even uw aandacht… Maar nog steeds geen reactie. Ze slaat de pagina om en strijkt met haar vlakke hand over het nieuws van de dag.
Ik doe nog een uiterste poging en strijk met mijn vingers over de fijne haartjes van haar onderarm die naast de krant op tafel ligt.
‘Wat is er? vraagt zij plotseling en nogal bozig.
Ik schrik van haar reactie.
‘Eh… de kat. Het lijkt wel of die ook is aangestoken met die vervelende Corona.’
‘Hoezo? vraagt ze verontwaardigt.
‘Nou, hij lijkt zo passief, lui en lusteloos en doet de laatste dagen niets anders dan verveeld en zielig voor zich uit staren.’
Mijn vrouw kijkt mij indringend en met samengeknepen ogen aan. ‘Ik lees net in de krant dat het inderdaad mogelijk overdraagbaar is van mens op dier. Ik zal voor de zekerheid zo dadelijk even je temperatuur opmeten.’
 |
Volgende bijdrage: Heidestein |