Spoorouders, nog even mogen dromen

24 december 2022
tekst en foto: Ruud Vermaase

‘’Waar ben jij bang voor als je over een paar jaar met pensioen bent, Ruud?’’ De vraag overvalt mij op deze door mij georganiseerde bijeenkomst voor oud-medewerkers. Ik schraap mijn keel: “Ik vrees dat langzaam maar zeker al mijn dromen verdwijnen.” Om mij heen hoor ik geschrokken reacties, tijdens de borrel klampen een paar mensen mij aan, maar mijn woorden laten mij niet meer los. Nog steeds niet. Dromen verdwijnen.

Of toch niet?

Op een kerstborrel bij een vriendin van A. ergens in de dichterswijk van Zeist zie ik veel bekende gezichten. Oude bekenden van basisschool Het Spoor. Onze kinderen hebben daar hun lagere school doorlopen. Hoewel we in Zeist-West waren neergestreken, kozen we bewust voor een Jenaplanschool helemaal aan de andere kant van het dorp. Nooit spijt van gehad. Inmiddels zijn onze kinderen afgestudeerd en uitgezwermd.

Ik hop van gesprek naar gesprek met ouders die ik twintig jaar niet meer gesproken heb. Verderop, in de buurt van de ijskast, lijkt een vrouw oogcontact te maken. Ze is aantrekkelijk, met donkere krullen en helblauwe ogen. Om bij haar uit te komen bied ik mijn gesprekspartner aan nieuw bier te halen. Hij knikt van ja. Ik haal eerst twee flesjes uit de ijskast en tik dan de vrouw aan die mij met haar ogen wenkte.

Er ontrolt zich een vrolijk gesprek over Het Spoor. Ik lepel anekdotes op over de musical waar ik de afterparty erdoor drukte bij het schoolteam, over de ouderraad waarin ouders zaten die helemaal geen kinderen meer op school hadden en over mijn taboedoorbrekende missie om aan sporttoernooien mee te doen omdat sport in die tijd ‘not-done’ was. Ze lacht de tranen in haar ogen en legt zachtjes haar hand op mijn onderarm. “Weet je Ruud, waarom ik mijn kinderen op Het Spoor heb gedaan? Door jou!”

Ik begin met het tweede flesje bier dat ik nog steeds in mijn hand heb en buig mij naar haar toe zodat ze het in mijn oor kan fluisteren. Maar ze duwt mij weg en roept: “Om een indruk van de school te krijgen was ik uitgenodigd op het Spoorfeest te komen. In het bos! En daar zag ik jou!”

Ik kende Het Spoorfeest als geen ander in die tijd. Onze oudste dochter moest van Joop, de toenmalige directeur, komen wennen op deze bijzondere schooldag nog voor we naar Zeist verhuisden. En het werkte. Zij wilde per se naar Het Spoor en ik besloot voortaan op ieder Spoorfeest als vrijwilliger aanwezig te zijn.

“Toen ik jou daar zag! Jij was zó leuk bezig met die kinderen, daar in een open plek in het bos. Jij was voor mij dé reden om voor Het Spoor te kiezen.” Ik tik mijn flesje tegen haar wijnglas en loop verder. Uit het kringetje vrouwen dat zich achter mij sluit meen ik te horen: “Zo’n leuke man.”  

Dromen oproepen kan dus nog steeds.

Ik stel mijn eerdere voornemen om het thema ‘Verwonderingen’ rond mijn columns te veranderen in ‘Einde der dromen’ hiermee in ieder geval nog maar één column uit.