Kerckebosch zonder horeca

20 november 2021
tekst en foto: Arend Postma

Regelmatig, als ik boodschappen doe in ons winkelcentrum Kerckebosch, word ik door passanten, vooral NS-wandeling-wandelaars en knooppuntroute-fietsers, aangesproken met de vraag: waar kan je hier ergens koffie krijgen?” Beschroomd moet ik dan zeggen dat er op dat gebied weinig tot niets is: een koffieautomaat bij Albert Heijn, een snackbar en een paar onregelmatig geopende tafels en stoelen op Het Plein en de Marijkelaan. Er is gewoon niets om wanhopige bezoekers blij mee te maken en hun leven weer zin te geven.

Dat gevoel komt mij heel bekend voor en doet mij denken aan de fietstochten door Nederland van mijn vriendin en ik. Die gaan meestal via knooppuntroutes met prachtige wegen en paden door voor Nederland eindeloze bossen, heidevelden, duingebieden, weilanden, steden, brinkdorpen en polders. Dat is een feest dat duurt tot het moment dat je beslist dat je een kopje koffie of een pilsje nodig hebt. Dan slaat elk gevoel van een euforische genieten van de natuur om in: ‘ik doe een moord voor groot glas ijskoud bier!’ Dan blijkt er in geen velden of wegen een terras te bekennen en wordt het vervolg van de tocht een marteling en verlies je elk oog voor de schoonheid van de omgeving.     

De onder diverse prijzen bedolven wijk Kerckebosch Zeist is een pronkjuweel en toonbeeld van duurzaamheid. Zo is de wijk op 28 september jl. genomineerd voor de NEPROM-prijs. Dat is een prestigieuze prijs voor locatieontwikkeling en wordt uitgereikt aan de betreffende gemeente en één of meer daarbij betrokken marktpartijen. Daarvoor, op 11 april 2019, was de wijk - als initiatief - al uitgeroepen tot meest natuurinclusieve gebiedsontwikkeling. En tijdens het Landelijk Congres Openbare Ruimte, op 7 oktober 2016 in Leeuwarden, mocht de wijk Kerckebosch Zeist zich in 2016 de beste openbare ruimte van Nederland in 2016 noemen.

Die beste openbare ruimte intrigeert, want begint toch enigszins te knellen.
Het verhaal van de wijk was perfect en op de tekentafel compleet. In de talloze artist’s impression’s waren flora en fauna, zowel onder- als bovengronds, voortdurend aanwezig met af en toe een verdwaalde totempaal. In bouwkundig en creatief opzicht was de wijk voor de architectuur een project met ongekende mogelijkheden. Want al die toekomstige bewoners, gelukkige gezinnen met een zoon, dochter en een hond, wilden natuurlijk via hun onder architectuur gebouwde huis laten zien wie ze waren en waarom. De wijk is geworden ‘as designed’.

Ik neem mijzelf kwalijk dat ik na alle voorpublicaties over de nieuwe wijk nooit hardop de vraag gesteld heb: ‘maar waar is de horeca, in het hele verhaal? Waar kun je als uitgedroogde wandelaar, fietser of gewoon als wijkbewoner terecht voor een koffie of een bier? Of op een zwoele zomeravond in een restaurant of eettent in de eigen wijk eten en drinken of een terras bezoeken?’

Tegenwoordig heeft elke stad, elke wijk en elk gehucht wel zijn eigen horecaplein, weliswaar in het kader van regulering onder auspiciën van de lokale overheid.

Ik vrees dat het allemaal te laat is en dat drooglegging, eveneens onder auspiciën van de lokale overheid, erin zal sluipen. Dat is in het kader van gastvrijheid niet uit te leggen.

Misschien dat organische groei dan wel clandestiene initiatieven hier nog wat soelaas kunnen bieden, want dan hoef ik wandelaars en fietsers niet meer teleur te stellen.