Samen boodschappen doen

13 april 2021
tekst en foto’s: Ruud Vermaase

Ik vind het wat aandoenlijks hebben. Van die stelletjes, jong en oud, die toch nog met zijn tweetjes de weekendboodschappen blijven doen terwijl je in deze tijden verplicht bent om je eigen boodschappenwagentje te hebben. Sterker nog, er is opgeroepen om alleen naar de supermarkt te komen.

Waarschijnlijk zijn dit stelletjes die dit ooit zo samen beslist hebben. ‘De weekendboodschappen blijven we samen doen, wat er ook gebeurt.’ In vroeger tijden samen met één karretje. Hij (om wat nuttigs om handen te hebben) duwt, zij stuurt (om te laten merken wie de inkoop bepaalt) met haar hand de voorkant van het karretje, hem zo achter zich aan slepend.

Gelukkige stelletjes zijn het, die mij op hun beurt meelijwekkend aankijken. Een eenzame man, met een door zijn vrouw dwingend opgesteld lijstje dat secuur wordt afgewerkt. Geen enkele eigen inbreng bij de inkoop. Ze weten niet dat ik soms recalcitrant met een wilde ingeving thuiskom: een aanbieding speciaal bier, een stuk oude kaas in de 35%, roze koeken…

Tijdens onze voorjaarsvakantie in Zeeland belandden A. en ik samen in de plaatselijke supermarkt. Samen boodschappen doen! Keurig pakten we ieder ons eigen karretje. Zelf liep ik meteen door naar de drankhoek. Scoorde wat sixpacks bier, selecteerde wat flessen wijn uit het duurdere segment, een fles cola en (heel attent, vond ik zelf) nog wat borrelhappen. Tevreden met mijn vangst ging ik op zoek naar A. die nog niet verder was gekomen dan de groenteafdeling waar zij nog twijfelde tussen twee soorten tomaat.  

Afgelopen zaterdag trok een stel in de AH in De Clomp mijn aandacht. Zijn kar leeg, de hare al bijna vol. Hij stil, zij aan één stuk aan het woord met telkens een uitvoerige toelichting waarom ze één en ander kocht. Ter hoogte van de diepvries kwam hij ineens vanaf de andere kant van de gang naar haar toe gelopen met een bakje crème fraîche. Ze grist het uit zijn uit zijn hand, bestudeert het aandachtig, keurt het goed en werpt het bovenop de andere spullen in haar wagentje. Zuchtend neemt hij weer zijn plaats in achter zijn lege boodschappenkar.

Ineens legt ze poeslief haar hand tegen zijn borst en vraagt: “Wat wil je eten vanavond?” Hij begint te draaien met zijn bovenlijf en doet een stap achteruit. “Grijp je kans”, wil ik tegen hem roepen. “Doe het!” Gespannen wacht ik af, zogenaamd aandachtig mijn lijstje bestuderend.

Ze probeert oogcontact met hem te krijgen en legt nog een keer haar hand op zijn borst. Hij kijkt weg en dan komt het uiteindelijk piepend uit zijn keel. “Ik weet het niet. Kies jij maar.”