22 mei 2020
tekst en foto: Renee van Tiel

Na een lange dag achter de laptop, met eindeloos veel whats-appjes en nog meer Zoom- en Teamsbijeenkomsten, keek ik uit naar mijn dagelijkse gang naar de Jumbo in Vollenhove. Bij de ingang werd mij, zoals tegenwoordig gebruikelijk, een gedesinfecteerd winkelwagentje aangereikt. De glimlach kreeg ik er gratis bij. Leek het nou maar zo of was het oogcontact nét iets langer dan gebruikelijk?

Met mijn boodschappenbriefje in de aanslag laveerde ik tussen de winkelende mensen door. Anderhalve meter afstand houden, een langzame, aftastende karrendans met andere bezoekers. Sommigen vermeden angstvallig het oogcontact, de blik stuurs en afgewend op de schappen gericht. Anderen zochten oogcontact, ook daar weer, soms een blik met weerhaakjes. Een twinkel, een opgetrokken wenkbrauw, een glimlach zelfs.

De boodschappen in mijn karretje mengden zich met de boodschappen die ik van anderen ontving. Een blik, een verandering in houding, subtieler dan in de kroeg, dat zeker, maar toch duidelijk een uiting van belangstelling naar elkaar. Vluchtig, een beetje hongerig en niet alleen naar het avondeten. Mijn pas werd steeds lichter.

Anderhalve meter, anderhalve meter en gericht boodschappen doen, klonk de nadrukkelijke stem van het RIVM in mijn hoofd. Alsof mijn innerlijk geweten in opstand kwam tegen de plotselinge frivole wending die mijn dagelijkse routine begon te nemen.

Ach, even dralen bij de pindakaas en bij het schap met pasta, over een karlengte afstand de blikken laten kruisen, even een opgekrulde mondhoek, allebei net wat monterder richting de kassa, dat kan de weerstand toch alleen maar ten goede komen…

Ik deed er iets langer over dan normaal om bij de  kassa te komen. Als toetje kreeg ik nog een knipoog van de kassière. Ik bracht die dag mooie boodschappen mee naar huis.

Volgende column: Jongeren uit Zeist over Vrijheid