Op welke plek moet je in Zeist een mondkapje op?

27 september 2020
tekst: Henny Fokkema; foto: Pixabay

Afgelopen week had ik een afspraak op het gemeentehuis. Toen ik me bij de balie vervoegde, werd ik vriendelijk welkom geheten en doorverwezen naar de Regionale Sociale Dienst, “het rode gebouw iets verderop”, omdat de mevrouw met wie ik een afspraak had aanvankelijk onbekend was.

Nadat ik het gebouw van de Regionale Sociale Dienst door het poortje naar binnen was gestapt, kwam een grote, stevige meneer in wit overhemd en zwarte broek mij tegemoet lopen. “Goedemiddag mevrouw, hebt u een mondkapje?”.

Oef, oef, een mondkapje, nee dat had ik niet en ik wist ook niet dat dit moest.  Stom, stom gonsde het door mijn hoofd, je weet toch dat corona heerst.  Enigszins in verwarring stamelde ik “sorry, dat ik daaraan niet heb gedacht”. “Ik kan u er een geven”, zei de grote meneer geruststellend en uit een mand naast het poortje overhandigde hij mij een mondkapje en vroeg mij het op te doen. Desgevraagd deelde hij mij mede dat het de bedoeling was dat ik het mondkapje gedurende het gesprek zou omhouden.   

Ik heb nog weinig ervaring met mondkapjes. De enkele keren dat ik er in het openbaar vervoer eentje heb gebruikt, voelt het de eerst minuten heel warm en daarna blijft het warm. “Geen gezeur”, bedacht ik snel, “het is coronatijd en als dit de regels zijn dan doe je dat”. Toen ik de touwtjes van het kapje achter mijn oren had gestopt en het kapje over mijn gestifte lippen en neus had getrokken, vervolgde de grote meneer zijn welkom met “nu nog even de temperatuur opmeten, blijft u even stilstaan mevrouw”. Ik moet bekennen dat ik opnieuw er even van schrok: “temperatuur opmeten, hoe gaat dat dan?”, flitste het door mij hoofd. Doch, voordat ik een mogelijk antwoord kon bedenken, zag ik op een paal ongeveer op ooghoogte een rood lampje knipperen en bleek er door het apparaat of door de grote meneer te zijn vastgesteld dat mijn temperatuur geen belemmering was om naar de receptie doorverwezen te worden.  Bij de regionale sociale dienst was ik ook niet aan het juist adres, dus rechtsomkeert ging ik terug naar het gemeentehuis, waar de mevrouw met wie ik een afspraak had mij in de hal heel aardig tegemoet liep.

Om niet weer in dezelfde fout te vervallen, was na de begroeting mijn eerste vraag “moet ik een mondkapje dragen?” De mevrouw reageerde verbaasd omdat het dragen van een mondkapje in het gemeentehuis niet nodig was. Zonder mondkapje en zonder temperatuur opmeten nam ze mij mee naar haar kamer en voerden wij ons gesprek.

Op de fiets naar huis lieten de gebeurtenissen mij niet helemaal los en ging ik ook nog even langs de bibliotheek, waar bleek dat in de bibliotheek ook geen mondkapjesplicht bestond en aan temperatuur opmeten ook niet werd gedaan.

In deze tijden van corona zijn veel dingen nieuw en zoeken we met elkaar naar beleid om het virus in te dammen. Enigszins de weg kwijt, vroeg ik toch me af wat qua besmettelijkheidspreventie het verschil is tussen de publieke ruimte van de sociale dienst en die van het gemeentehuis of de bibliotheek?

Voordat ik me zou gaan afvragen of er in Zeist een verschil bestaat in bejegening tussen bezoekers van de sociale dienst en bezoekers van de gemeente of de bibliotheek, dacht ik maar aan de regel van de dichter Rutger Kopland “Geef mij maar een vraag en geen antwoord”:

Geef mij maar de brede, trage rivieren,
de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt,
de drinkende wilgen, de zinloze dijken,
een doodstille stad aan de oever.

Geef mij maar de winter, het armoedige
landschap, de akker zonder het teken van
leven, de kracht van de krakende heide.

Geef mij maar de kat als hij kijkt voor
hij springt, om te vechten, te vluchten,
te paren, te jagen, als hij kijkt.

Geef mij maar een paard in galop, maar
op zijn zij in het gras. Geef mij

maar een vraag en geen antwoord.

Tijdens het schrijven van deze column, besluit ik mijn vraag hierin neer te leggen in de hoop dat anderen misschien een antwoord weten?

Volgende bijdrage: Zwerfvuil maken is geen kunst. Zwerfvuil opruimen is dat wel.