Zondag

13 april 2020
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Gister was het zondag, net als vandaag en morgen en waarschijnlijk volgende week ook nog, zelfs volgende maand. Misschien wel tot aan het eind van de zomer. Wie weet hoe lang nog. Want daar lijkt het op, alsof de tijd stil staat, alsof het elke dag opnieuw weer zondag is en het voorlopig nog wel even zo blijft. Niet meer gewekt door verkeer dat langzaam op gang komt, maar het fluiten, het gezang, de lokroep van een vogel.

Je tilt je hoofd op van het kussen, kijkt door het openstaande raam naar buiten, naar een broze blauwe lucht, zonder strepen, zonder vervuiling. Haalt diep adem, door je neus en denkt de zuiverheid te ruiken. Sluit nog even je ogen op een dag dat niets hoeft, niets moet. Geen haast, geen snelle boterham, geen files, geen stress. Niet verbijten, maar gelukzalig glimlachen. Het rumoer dat plaats maakt voor rust. Een moment voor jezelf, luisterend naar die vogel. En bewonderend kijken naar het prille blad, net ontsproten, dat zich laaft aan de vroege lentezon.

En je denkt, misschien is het wel goed dat de mensheid voor even stilstaat, een halt wordt toegeroepen en de natuur voor even ongestoord zijn gang kan gaan. Want dat is het voordeel van dit grote nadeel en de dood die ons treft. Dat de natuur weer tot leven komt.   

Volgende column: Ongewone aandacht