Wethouder

1 juni 2019
tekst: Erwin Hagen, foto: Twitter

“Spraakgrage ijdeltuiten”. Dat krijg ik vaak te horen als ik aan kennissen vertel over mijn werk en mijn daaruit voortvloeiende regelmatige contacten met wethouders en gemeenteraadsleden. Vooral de wethouders moeten het dan soms stevig verduren. “Mannen en vrouwen die niets uitvoeren en graag met hun foto in de lokale krant staan”, dat is vaak het beeld.

En eerlijk gezegd: toen ik in 2010 mijn intrede maakte in de welzijnssector en dus veel contact zou gaan hebben met de lokale politiek, was ik wel bevreesd of ik wel overweg zou kunnen met dat wereldje van politiek spel, achterkamertjes en af en toe ‘een mes in de rug’. Ik kwam uit het bedrijfsleven, werkte bij verzekeraars, pensioenfondsen, financieringsmaatschappijen en banken.
En, ja, dat wist ik ook wel, daar worden ook ‘spelletjes’ gespeeld om concurrenten te dwarsbomen, mensen uit de top te weren, enzovoort. Maar, hield ik mijzelf voor, daar was het toch ánders. 

Ik werk inmiddels ruim acht jaar in de welzijnssector. Heb soms intensief contact met wethouders van verschillende gemeenten en spreek veel gemeenteraadsleden. Ik heb in die acht jaar mijn vooroordeel flink moeten bijstellen. Ik ben zeer betrokken mensen tegengekomen met hart voor hun gemeente. Mensen die vaak buiten het zicht van de rest van de lokale bevolking, naast hun normale baan, ’s avonds regelmatig tot laat aan het vergaderen zijn en bezig zijn om hun gemeente beter en mooier te maken.

De wethouders met wie ik te maken had, begonnen elke dag op een normaal tijdstip, zoals de meesten van ons hun werkdag beginnen. Op het moment dat wij aan het einde van de werkdag weer huiswaarts keren, ging hun dag gewoon door met gesprekken met inwoners en organisaties, feestelijke openingen, bijeenkomsten en vergaderingen. De werkdag eindigt voor een wethouder regelmatig pas laat in de avond. En regelmatig krijgt een wethouder het in de publieke opinie, al dan niet uit de onderbuik van de sociale media, het flink voor zijn of haar kiezen. Kritiek dan niet persoonlijk opvatten is dan een hele uitdaging, stel ik mij voor. Als ik hen dan sprak en aangaf dat ik vond dat ze een ‘hondenbaan’ hadden, dan kreeg ik van elke wethouder het antwoord dat het mooiste baan was die ze zich konden wensen.

Een van die wethouders met wie ik te maken had was Hans Nijhof, wethouder van de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Vanuit die gemeente kwam de vraag of wij vanuit Zeist het belbusvervoer in de gemeente Utrechtse Heuvelrug wilden ‘overnemen’, echter mét behoud van alles wat lokaal in de gemeente Utrechtse Heuvelrug was opgebouwd. Zoals een groot en zeer betrokken vrijwilligerspotentieel. In de gesprekken die wij daarover voerden was Hans Nijhof altijd goedgeluimd, gericht op het behalen van een positief resultaat, met respect voor ieders belangen.
We sloten in goed overleg onze deal. Ik ging snel daarna in het voorjaar van 2018 uit dienst bij mijn werkgever in Zeist. Rondom mijn afscheid maakten Hans en ik de afspraak om na een paar maanden samen, als ‘buurmannen’, nog eens een biertje te drinken op een terras in Utrechtse Heuvelrug of in Zeist. Van dat biertje is nooit meer iets gekomen.

Op koningsdag 2018 werd Hans ziek. Slokdarmkanker. En al vrij snel zag het toekomstbeeld er uitermate somber uit. Behandelingen zouden niet meer gaan leiden tot genezing, maar hooguit tot enige verlenging van het leven. Hans en ik volgden elkaar al eerder op Twitter.
Maar daar waar zijn berichten eerder gingen over het wel en wee van ‘zijn’ gemeente, ging het vanaf mei 2018 over zijn ervaringen met kanker. Over de ellende die de ziekte veroorzaakt, voor patiënt en directe omgeving, maar ze gingen vooral ook over de gewone, mooie momenten in het leven met zijn partner en de honden. Het aantal volgers van zijn tweets groeide enorm. Veel mensen leefden mee in het leven van Hans Nijhof. En hij bepaalde de inhoud. Eerst in de lokale media, maar later ook in de landelijke media is Hans Nijhof bekend geworden door zijn open berichten over zijn ziekte-proces. In de afgelopen maand is Hans overleden.

Natuurlijk bleef ik ook zijn berichten op Twitter volgen en leefde ook ik mee. Toch ga ik hem vooral herinneren als die man met die hondenbaan, die wethouder met wie het respectvol zaken doen was.

 
Volgende column: Haren kammen en schoenen poetsen