Een loslopende stier in het Wilhelminapark

5 juli 2023
tekst: Marcel Leenders

De schilder Pablo Picasso kon met een enkele golvende penseelstreek de contouren van de rug, nek en schouders van een stier op het linnen doek zetten. En als je lang genoeg keek viel je mond langzaam open van verbazing als je in die ene vloeiend glimmende lijn, de zwetende rug, opzwellende nek en opbollende schouders van een woeste wilde stier herkende en schuifelde je uit ontzag langzaam enkele stappen achteruit. En als je dan voor je gevoel enigszins op veilige afstand je mond weer sloot leek het alsof je op je lippen de droge stoffige aarde proefde die was opgedwarreld door agressief schrapende hoeven.  

Dat beeld en die gedachten speelden door mijn hoofd toen ik een rondje liep om de vijver in het Wilhelminapark in Zeist en wat bleek uitziende, puistige, opgeschoten hangjongeren zag op en rondom een groen bankje met allemaal een blikje Red Bull in hun bezwete handpalmen.

Het vreemde was echter dat zij zich het ene moment nog snoevend, vloekend, pronkend en hyper van de suikers en cafeïne als ongetemde jonge stieren gedroegen, maar toen ik hen even later weer passeerde uitgeteld en weerloos als slachtvee over het parkbankje gedrapeerd lagen. Niet langer als jonge stieren, maar eerder varkens die zich wentelden in een smeerboel van lege verpakkingen en blikjes die zij van zich af hadden geworpen. Eigenlijk vreemd dat, na het drinken van al die energiedrankjes, blijkbaar de fut ontbrak om hun afval in een afvalbak op nog geen meter afstand te deponeren.

Ik had moeite met deze aanblik en besloot nogmaals een rondje om de Wilhelminavijver te lopen om enigszins af te koelen, wat echter niet lukte.

Toen ik hen weer passeerde stond ik stil, schraapte mijn voeten, zoog mijn longen vol, verzamelde moed en liep op hen af, snuivend van woede. Ik besloot mijn eigen lijn te trekken. Vlak voor hen boog ik voorover, voelde hoe de spieren van mijn rug zich aanspanden, de aderen in mijn nek opzwollen en schouders opbolden toen ik voor hun voeten al dat vuil begon op te rapen. En nog voordat ik weer omhoog kwam zag ik in mijn ooghoek hoe die jongelui een voor een opstonden, langzaam naar achteren schuifelden, zich omkeerden en vertrokken