1 september 2019
tekst: Vrouwtje Jas, foto’s: Pixabay
Vanaf haar terras kijkt Vrouwtje Jas naar de man die over het droge gras van het Wilhelminapark sjokt. Het vale T-shirt bedekt zijn buik net niet helemaal. Een reep wit vel bungelt boven de rand van zijn afgeknipte broek. Zijn flipflops slepen bij iedere stap even over de grond. Hij neemt een slok uit het halve literblik en kijkt naar de appartementen. Vrouwtje Jas voelt zich betrapt: ze staat te gluren, dat hoort niet. Dan roept hij iets. Moeilijk verstaanbaar door de dubbele tong. Hoort ze het goed?
“Als ik zo meteen aanbel, doe je dan voor me open?”
Vrouwtje Jas piekert er niet over! Ze zint nog op een reactie als ze vanaf het terras naast haar hoort: “ja hoor, gezellig. Ik krijg nooit bezoek.”
Dit kan niet waar zijn.
Buurvrouw van 85 zit in een rolstoel. Ze krijgt inderdaad nooit bezoek. Haar scootmobiel staat al jaren ongebruikt naast de voordeur. Vrouwtje Jas heeft de buurvrouw nog nooit gezien of gesproken; ze schijnt veel op bed te liggen. Ze zal die zwerver toch niet binnen laten? De man verdwijnt om de hoek. Vrouwtje Jas snelt zich naar het balkon aan de andere kant van het gebouw. En ja hoor: daar zwalkt hij de hoek om. Hij belt inderdaad aan.
“Oh my goodness”, denkt Vrouwtje Jas, “hij doet het echt!”
Ze hoort de zoemer waarmee de deur op afstand geopend wordt.
“Oh my goodness”, denkt Vrouwtje Jas nogmaals, “zij doet open!”
Wat nu?
Razendsnel zet Vrouwtje Jas de feiten op een rij: onbekende man, slordig gekleed, ongeschoren, waarschijnlijk dronken, wordt binnengelaten door weerloze oude dame. Dit vraagt om actie! Vrouwtje Jas rent naar buiten, maar de man is al binnen en heeft de deur achter zich gesloten. Wat nu? Aanbellen? De politie bellen? Nee, eerst kijken of de buurvrouw nog op het terras zit. Vrouwtje Jas wil om het gebouw heen lopen maar bedenkt zich. Haar tuindeuren staan nog open. Het is maar één stap van het ene terras naar het andere. Ze gaat terug naar huis, sluit de tuindeuren en neemt de hond mee om haar te beschermen.
Korte tijd later holt Vrouwtje Jas weer naar buiten. Hond aan de riem, de hoek om. Ja hoor, daar staat hij met zijn dikke buik. Hij zet het blikje nog maar eens aan zijn mond. Buurvrouw zit in haar rolstoel en kijkt hem hoopvol aan. Vrouwtje Jas kan haar ogen niet geloven! Zoals die grote man nonchalant neerkijkt op dat kwetsbare oudje. Wat nu?
“Dag buurvrouw”, zegt Vrouwtje Jas zo rustig mogelijk. “Is dit wel oké voor u zo?”
De oude vrouw kijkt haar verbaasd aan en vraagt wat ze bedoelt.
“Nou ja, met die onbekende man op uw terras enzo. Voelt dat wel goed voor u?
Hij komt dichterbij
De man kijkt Vrouwtje Jas aan en loopt langzaam naar de rand van het terras. Nu kijkt hij ook op háár neer. Brrr….
Traag opent hij zijn mond en zegt met een zware, maar enkele tong: “this is my moeder, ik ben haar aan het visiten want ik leef in Australia”
De buurvrouw knikt trots. Vrouwtje Jas voelt de grond onder zich wegzakken. Gespeeld nonchalant wenst ze beiden veel plezier. Ze loopt naar het park en probeert de schijn te wekken dat ze de hond uit ging laten en toen toevallig die man op haar terras zag staan...
Meer blunders van Vrouwtje Jas lees je in:
Volgende column: De gouden koets
