De bandenwissel

11 december 2022
tekst en foto: René Scheffer

Aan de arm van mijn vrouw loop ik schuifelend het autobedrijf “Profile Zeist, Verkade” aan de Dijnselburgerlaan Zeist in. Door een netvliesoperatie heb ik even slecht zicht. Het is vol, er zijn 8 stoelen bezet, nog net 1 over. Aan de tafel zitten 3 heren en een dame. Allen heel druk werkend op de laptop. Ik word wat lacherig. “Zeker ZZP’ers die hier kantoor houden vanwege de gasprijs” fluister ik. Ze kijken niet op. 

Links met uitzicht op de werkplaats zitten twee heren en rechts ook. Keurige en goed opgeleide zestigers. Ze praten over hun banen, maar vooral over hun succesvolle kroost, dat goed terecht is gekomen. Laos, Cambodja, Nieuw Zeeland, Dubai en fourwheeldrive hoor ik voorbijkomen. Hm, het lijkt wat opschepperig, maar beter dit dan pochen over de grootste Tesla. Aan de overkant hoor ik bij een andere wachtende dat een grote deal op losse schroeven staat. Welke? Beursgevoelige info? Voordat hij wordt teruggebeld is de auto klaar. Successievelijk vertrekken ze allemaal, wat vertraagd. Natuurlijk wel eerst de mail afmaken.  

Ik ken dit niet. Nu, maar ook in mijn werkperiode zag ik de bandenwissel als een 45 minuten durende oase, als pauze, een Hemels, tijdloos en pijnloos vacuüm. “Kan nog wel tot april, 4.4 mm” hoor ik de dame achter de balie zeggen. Het lijkt als bij een tandarts, maar zonder angst en pijn. Even helemaal niets. De koffie, de heerlijke kuipstoeltjes. De tijdschriften, Telegraaf en AD, het luisteren naar mensen. 

De mensen hier kunnen (of willen) zich dat kennelijk niet veroorloven. De vertrekkers hebben, zo hoor ik bij het afleveren van de sleutels uit de werkplaats, een zwarte Tesla, een witte Tesla, Peugeot 5008, Renault Arcade en Mercedes C Klasse. Ik kijk mijn vrouw aan. Die heeft een voorkeur voor wat grote auto’s. Onze gezinsauto, een Megane Estate, een joekel in mijn ogen, een Boeing 747, valt echter volledig in het niet. 

Bij het afrekenen aan de balie acteer ik kermend “We voelen ons nu echt meneer en mevrouw de Bok, wilt u ons nog wel als klant tussen al dit dure autogeweld?” “Natuurlijk meneer, trouwens de meeste zijn leasewagens”. Ik herpak me. “Die Megane is van ons zelf, helemaal van ons eigen geld! Puh!”

Tevreden en opgelucht over “mijn zijn”, vroeger en nu, verlaat ik de zaak. Nu al weer zin in de volgende wissel, eind maart.