Cul-de-sac

25 september 2022
tekst en foto: Arend Postma

Al sinds jaar en dag schrijf ik als columnist in het Zeistermagazine de rubriek ‘Zeister wegen’. Ooit heb ik voor mijzelf de opdracht voor deze rubriek omschreven als: enkel en alleen, maar wel in de ruimste zin, over de wegen van Zeist schrijven.

Daarmee is het een kapstok geworden waar ik alle kanten mee uit kan. Ja, zolang het maar over Zeist gaat en precies daar wil de schoen nog weleens wringen. Want een enkele keer ervaar ik de ogenschijnlijk te verwaarlozen kleine lettertjes ‘Zeist’ als een beperking, omdat ze, met dank aan mijzelf, de buitenwereld voor mij dan tot een no-go-area maken.

Terwijl die buitenwereld in brand staat, houd ik mij bezig met onderwerpen waar niemand buiten Zeist zich druk over maakt: verkeersdrempels, bereikbaarheid van het centrum met de auto, projectontwikkelaars met eurotekens in de ogen die met de sloophamer om zich heen slaan, tuinkabouters en de alom heersende hoogbouwfobie. Dit schrille contrast voelt alsof ik een cul-de-sac oftewel een doodlopende weg ingelopen ben - de hitte van de brandende buitenwereld doet mijn wangen gloeien.  

In Ierland hebben wij meer dan genoeg cul-de-sac’s gezien. Het einde van zo’n cul-de-sac, daar waar het asfalt overgaat in sigarettenpeuken, bierblikjes en verpakkingen van een uitzichtloos bestaan - soms leek het daar meer op de verkeerde afslag in een niet echt spectaculair leven.  

Het vereist heel wat taalkundig acrobatische toeren om van zo’n weg in Zeist nog enige chocola te maken. Een fles whisky, het hoeft geen echt goede te zijn, zou in eerste instantie enig soelaas kunnen bieden, maar wel tijdelijk.    

Daarom kwam de fietstocht door Nederland afgelopen juli als geroepen, zo kon ik de blokkade door de cul-de-sac doorbreken en gedurende een week aan de benepenheid van mijn eigen vierkante kilometers ontsnappen.

Meestal gaat zo’n fietstocht in Nederland in een week heen en terug; deze keer ging het tot Noord-Limburg en de Peel. Rutte heeft gelijk: Nederland is echt een gaaf land - als het ten minste mooi weer is. We komen door de werkelijkheid van kleine gehuchten waar we nog nooit van gehoord hebben, vanaf de pont zien we een fabriek uit een industrieel verleden, over een omhoog lopend weggetje tussen bloeiende struiken met vlinders en bijen naderen we de Maas en op zondag wordt er uitgebreid op het lommerrijke dorpsplein geluncht.    

Met onze fietstochten komen wij dus in de haarvaten van Nederland. Want als ik op het journaal over een enorme brand in Griendtsveen in de Peel hoor, denk ik: “wij fietsten in juli nog door Griendtsveen in de Peel, en nu staat de buitenwereld er in brand!”

Ons ‘format’ is heel eenvoudig: via knooppuntenroutes van de ANWB en met de adressengids van ‘Vrienden op de Fiets’ (*) in de hand komen we op de meest afgelegen plaatsen in Nederland. Elke middag als we op de plaats van bestemming aangekomen zijn bepalen we op een terras met een ijskoude bier en de adressengids welke plaats de volgende dag onze nieuwe bestemming wordt.

Dus na een week heerlijk afkicken met bijbehorende ontwenningsverschijnselen in de grote buitenwereld, was ik weer terug in de opdracht van mijn eigen rubriek ‘Zeister wegen’: ‘Zeist!’

Het pand waar tot voor kort Chinees-Indisch Restaurant Lin Fa in zat, is een van de meest authentieke en sprekende toegangen tot het centrum van Zeist. De dreiging van sloop door de nieuwe eigenaar is volgens mijn laatste informatie nog steeds groot en dat moet ik toch even in deze column kwijt.

(*) ‘Vrienden op de Fiets’ is een stichting met een netwerk van 5000 particuliere logeeradressen waar je voor € 22,50 per persoon per nacht plus ontbijt kan overnachten. De adressen staan in een adressengids die, als je lid bent, elk jaar toegezonden krijgt