Skip to main content

Spoorouders, nog even mogen dromen

Sat, 12/24/2022 - 18:56

24 december 2022
tekst en foto: Ruud Vermaase

‘’Waar ben jij bang voor als je over een paar jaar met pensioen bent, Ruud?’’ De vraag overvalt mij op deze door mij georganiseerde bijeenkomst voor oud-medewerkers. Ik schraap mijn keel: “Ik vrees dat langzaam maar zeker al mijn dromen verdwijnen.” Om mij heen hoor ik geschrokken reacties, tijdens de borrel klampen een paar mensen mij aan, maar mijn woorden laten mij niet meer los. Nog steeds niet. Dromen verdwijnen.

Of toch niet?

Op een kerstborrel bij een vriendin van A. ergens in de dichterswijk van Zeist zie ik veel bekende gezichten. Oude bekenden van basisschool Het Spoor. Onze kinderen hebben daar hun lagere school doorlopen. Hoewel we in Zeist-West waren neergestreken, kozen we bewust voor een Jenaplanschool helemaal aan de andere kant van het dorp. Nooit spijt van gehad. Inmiddels zijn onze kinderen afgestudeerd en uitgezwermd.

Ik hop van gesprek naar gesprek met ouders die ik twintig jaar niet meer gesproken heb. Verderop, in de buurt van de ijskast, lijkt een vrouw oogcontact te maken. Ze is aantrekkelijk, met donkere krullen en helblauwe ogen. Om bij haar uit te komen bied ik mijn gesprekspartner aan nieuw bier te halen. Hij knikt van ja. Ik haal eerst twee flesjes uit de ijskast en tik dan de vrouw aan die mij met haar ogen wenkte.

Er ontrolt zich een vrolijk gesprek over Het Spoor. Ik lepel anekdotes op over de musical waar ik de afterparty erdoor drukte bij het schoolteam, over de ouderraad waarin ouders zaten die helemaal geen kinderen meer op school hadden en over mijn taboedoorbrekende missie om aan sporttoernooien mee te doen omdat sport in die tijd ‘not-done’ was. Ze lacht de tranen in haar ogen en legt zachtjes haar hand op mijn onderarm. “Weet je Ruud, waarom ik mijn kinderen op Het Spoor heb gedaan? Door jou!”

Ik begin met het tweede flesje bier dat ik nog steeds in mijn hand heb en buig mij naar haar toe zodat ze het in mijn oor kan fluisteren. Maar ze duwt mij weg en roept: “Om een indruk van de school te krijgen was ik uitgenodigd op het Spoorfeest te komen. In het bos! En daar zag ik jou!”

Ik kende Het Spoorfeest als geen ander in die tijd. Onze oudste dochter moest van Joop, de toenmalige directeur, komen wennen op deze bijzondere schooldag nog voor we naar Zeist verhuisden. En het werkte. Zij wilde per se naar Het Spoor en ik besloot voortaan op ieder Spoorfeest als vrijwilliger aanwezig te zijn.

“Toen ik jou daar zag! Jij was zó leuk bezig met die kinderen, daar in een open plek in het bos. Jij was voor mij dé reden om voor Het Spoor te kiezen.” Ik tik mijn flesje tegen haar wijnglas en loop verder. Uit het kringetje vrouwen dat zich achter mij sluit meen ik te horen: “Zo’n leuke man.”  

Dromen oproepen kan dus nog steeds.

Ik stel mijn eerdere voornemen om het thema ‘Verwonderingen’ rond mijn columns te veranderen in ‘Einde der dromen’ hiermee in ieder geval nog maar één column uit.
 

Bijdrage

 


Ruud schreef eerder:
Kleinkind of leesclub. Wat klinkt bejaarder?

Meer over Het Spoor:
Witte scholen tegengaan

Volgende column:
Monstertruck op Belcour

 

Ghislaine Janssen (not verified)

Prachtig Ruud deze column over het Spoor. De tijd vliegt; onze Spoorkinderen onderzoeken nu toelating op het Spoor voor hun kinderen: onze kleinkinderen.
Je was een gangmaker en je kreeg veel voor elkaar. Super om mee samen te werken en te feesten. Vooral na het feesten jou naar huis begeleiden met andere moeders vergeet ik nooit.

Mon, 12/26/2022 - 12:33 Permalink
Hans de Bree (not verified)

Tja, die afterparty na de musical, daar had het team geen zin in. Als we het zelf zouden organiseren dan p het, dat deden we dus ook. Ik zie me nog met Rob Nauta biertjes tappen, we hebben het er nog wel eens over.

En over dat sporten: het was niet omdat sporten ‘not done’ was (dat zou raar zijn want de school had zelfs een aparte spotleraar!), maar het meedoen aan school-sporttoernooien was not done. Het competitie-element, oftewel de wil om te winnen was het argument om daaraan niet mee te doen. Uiteindelijk was er witte rook, maar alleen als de ouders de verantwoordelijkheid namen en het schoolteam zouden begeleiden. Maar wel onder de conditie dat de leerlingen een eventuele beker of medaille niet mee naar school mochten nemen.
Tja! Sportstimulering kende Het Spoor toen niet.

Mon, 12/26/2022 - 12:41 Permalink

Add new comment

Plain text

  • No HTML tags allowed.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.
  • Lines and paragraphs break automatically.