1 maart 2019
tekst en foto’s: Ruud Vermaase
Op het perron van station Driebergen-Zeist zie ik hem al van ver aankomen. Hij spreekt elke treinreiziger aan die op de ochtendtrein wacht richting Arnhem. Met een briefje bedelt hij geduldig van man tot man, maar iedereen wendt zich van hem af.
Ook ik zal hem afwimpelen, alleen al om het simpele feit dat ik nooit geld bij me heb. De laatste jaren zelfs helemaal geen portemonnee. Alleen mijn telefoon met in het hoesje een OV- en een betaalkaartje. Met beide handen in de lucht kan ik zo elke bedelaar oprecht afwimpelen tot ze ineens met een pin-apparaat wapperen, maar dat heb ik nog nooit meegemaakt.
Het al flink verkreukelde briefje is hartverscheurend. Een studente (dat staat er althans boven) heeft het verhaal van deze Afghaanse uitgeprocedeerde asielzoeker in een hoekig blokschrift op een ruitjespapiertje samengevat. Kernboodschap is dat hij geld nodig heeft om vrouw en kind te voeden. Ik kan hem niet helpen.
Of toch? Ik heb nog een tegoedbon van de NS ter compensatie voor vertragingen. Een croissantje, een kopje koffie en een appel gratis af te halen in de Kiosk. Ik laat hem de consumptiebon zien. Wijs naar de Kiosk en verduidelijk het in mijn beste Engels: “It’s free. You can get it there.” Mijn wijsvinger laat niets aan de verbeelding over.
Hij kijkt drie keer met een zorgelijk gezicht beurtelings van het briefje naar mij en dan weer naar de Kiosk. Hij lijkt het niet te vertrouwen en juist op het moment dat ik even met hem mee wil lopen, glijdt de intercity naar Arnhem het station binnen. Na een laatste gebaar richting het winkeltje, spring ik in de trein en ga op een plekje bij het raam zitten. Ik doe mijn oortjes in en check playlists op Spotify.
De vrouw tegenover mij tikt mij aan en wijst naar buiten. Voor het raam staat de Afghaan. Hij steekt breedlachend een croissant, waarvan hij zo te zien al twee happen op heeft, in zijn mond. Zijn bruine tanden malen om het witte brooddeeg. Nog kauwend neemt hij een slok van de warme koffie en houdt het als een biertje naar mij omhoog. Overgelukkig.
“Nou dat heb je goed gedaan”, zegt zij. Daar moet ik haar gelijk in geven, een mooi begin van de dag en ik zwaai nog even naar de Afghaan. Als mijn trein op snelheid is en Graham Nash in mijn oren klinkt, begin ik te piekeren of hij ook zijn appeltje zou hebben meegekregen. Of zou hij hem in zijn jaszak hebben gestopt? Bewaren voor zijn vrouw. Of voor zijn kind? Of gewoon voor de dorst?
Volgende column: Sjoelvereniging S.O.N.I.
