1 juli 2019
tekst: Vrouwtje Jas; foto's: Pixabay
De zondagmiddag gaat langzaam over in de avond. Vrouwtje Jas zit op het terras in Den Dolder en vangt de laatste zon van de dag. Een dame loopt zoekend voorbij, fiets aan de hand. Ze is een op leeftijd, naar schatting tussen de zestig en vijfenzestig jaar oud. Een opvallende verschijning. Een beetje bekakt; sportief bekakt. De fiets is een stoere. Helemaal geen damesfiets! Het is een custom made trekkingfiets uit de hoogste prijsklasse. Vrouwtje Jas herkent dat, omdat ze zelf fanatiek fietser is. Met een iets minder mooie fiets.
Fiets
Vrouwtje Jas kijkt haar aan en zegt: "u heeft een prachtige fiets".
Maria vertelt dat ze er aan gehecht is. Ze doet alles op de fiets en komt nu uit Utrecht. Er ontstaat een gesprek over fietsen, lange fietstochten, pech onderweg, lowriders, derailleurs, achternaven en riemaandrijving. Allemaal zaken waar Vrouwtje Jas niets van weet.
Maria vertelt dat ze op deze fiets naar Turkije gefietst is. Wow!
Ze vertelt dat ze de reis vanuit Nederland goed voorbereid heeft. Ze heeft de hele route in haar navigatiesysteem gezet, dat was haar leidraad. Waar ze net zo makkelijk vanaf week als ze onderweg iemand tegen kwam die haar vertelde dat een andere route toch echt mooier is.
Alleen reizen
Maria kwam veel mensen tegen onderweg, want ze heeft de reis alleen gemaakt. Dat vindt ze fijn. Je kunt je eigen tempo fietsen, hoeft niets te overleggen en ontmoet veel leuke mensen. Eenzaam is ze niet geweest! Het was wel even lastig toen ze gewond raakte en terug naar Nederland moest. Daardoor heeft ze het einddoel, Iran, niet gehaald.
Haar lange fietstochten begonnen toen ze, op haar éénenzeventigste, stopte met werken. Huh??
Nieuwsgierig vraagt Vrouwtje Jas hoe oud ze nu dan is.
"Nu? Oh, zesenzeventig"
Maria gaat er vandoor. Ze fietst nog even naar Soest...
Geweldig! Wat een energie. Wat een wereldwijf!
Zie voor meer columns van Vrouwtje Jas www.vrouwtjejas.nl
Volgende column: Zon, zee en Zeist
