Niet meer terug naar Vinyl

21 september 2021
tekst en foto: Ruud Vermaase

Ik loop de laatste tijd een stuk geruster door boekhandel Kramer en Van Doorn in de Slotlaan. Niet om het prachtige aanbod van boeken dat nogal eens leidt tot impulsaankopen. Het is de verleiding van het bescheiden maar o zo aanlokkelijke vinyl.

Als ik achter in de winkel beland, hou ik mijn handen stijf op de rug en kijk strak voor mij uit om te voorkomen dat ik toch even snel door de bakken elpees loop en daar een album aantref dat op het lijstje staat met albums-die-ik-eigenlijk-nog-wel-wil-hebben-hoewel-ik-geen-vinyl-meer-koop. Want wat zien ze er toch schitterend uit, zeker vergeleken bij die kleine cd’tjes of Spotify godbetert.

Ik was al bang dat de extra ruimte die Kramer en Van Doorn had weten te bemachtigen, ingericht zou worden als muziekafdeling. Mijn fantasie sloeg op hol. Alle elpees, cd’s en muziekboeken bij elkaar. Een Perzisch tapijt schuin op de grond en een klein podiumpje met een honky-tonkpiano waar af en toe een intiem concertje wordt gegeven. Tijdens Record Store Day speelt er onverwacht een Indie-bandje. Een jongen met een baard en een knotje complimenteert je met je keuze. Een splinternieuw album klinkt uit kraakheldere speakers. Posters van concerten in TIVOLI en onze eigen De Peppel en Beauforthuis aan de muur. Wellicht een samenwerking met Muziekwinkel Zeist op de Bergweg zodat een zwarte Gibson en een afgeragde Stratocaster het plaatje compleet maken. Wat mis ik zo’n plekje in Zeist…

In marketingtermen ben ik een laggard. In de jaren tachtig ben ik pas heel laat – en met tegenzin – overgestapt op cd’s. Inmiddels overtreft die verzameling mijn collectie elpees, die alleen nog maar groeide dankzij erfenissen en dommeriken die hun vinyl wegdeden. En nu zijn ze alweer jaren hipper dan hip en schreeuwen die prachtige hoezen mij toe: Hunker! Koop mij! Geniet!

Gelukkig heb ik een uitweg gevonden. Mijn zoon gaf ik voor zijn afstuderen een mooie ouderwetse geluidsinstallatie met draaitafel. Uiteindelijk heeft hij er nog flink aan bijgedragen door de speakers te upgraden. Geen lullige plastic melkpakjes, maar degelijke houten schoenendozen met een geluid om van te dromen. Je voelt de bas in je maag en hoort de vingers van de gitarist over de stalen snaren schuiven. Het krukje van Ringo kraakt…

Om zijn nog bescheiden collectie aan te vullen, schenk ik hem telkens een paar albums uit mijn verzameling. De eerste serie bestond uit The Wall, Layla And Other Assorted Love Songs, Everybody Knows This Is Nowhere en LA Woman. Eén voor één om overkill te voorkomen. Je moet wat te hunkeren hebben, toch?

En als ik dan toch bezwijk en een elpee koop? Dan beluisteren wij hem eerst samen en schenk ik hem aan zijn collectie. Alhoewel? Schenken is misschien toch niet het goede woord. Bruikleen is beter. Ik ga er toch nog even over nadenken. Want wat niet is, kan nog altijd komen!