Eindelijk versoepelingen!

29 april 2021
tekst: Anke de Jong-Koelé; foto: Pixabay

Afgelopen woensdag zijn in Zeist de terrassen en winkels weer open gegaan. “Versoepelingen, eindelijk!”, hoor ik veel mensen zeggen. Ik snap het en ik verlang er ook naar dat alles weer normaal is. Dat ik zo weer de boekhandel binnen kan lopen zonder me verschrikt af te vragen of ik wel een mondkapje bij me heb en een afspraak gemaakt heb. Dat ik lekker op een terras kan neerploffen na een wandeling of fietstocht, genieten van de gezelligheid van uit eten gaan. Eindelijk, Zeist mag van mij wel weer een beetje gaan bruisen. Ik gun het de winkeliers en restauranthouders in Zeist van harte dat er weer mensen mogen komen.

Maar hoe blij ik ook ben met de versoepelingen, het geeft me ook een enorme knoop in mijn maag. Want ik hoor van heel dichtbij hoe de andere kant van de medaille is. Mijn dochter van 29 werkt als arts op de IC en schetst een heel ander beeld van de situatie. Dertigers, veertigers en vijftigers die heel erg ziek zijn en soms vechten voor hun leven en het helaas niet allemaal halen. Geen IC-plekken meer om mensen op te nemen, dus doorverwijzen naar andere regio’s. Schipperen met de beschikbare bedden. Als kamer 3 overlijdt komt er weer een bed vrij, dan hebben we weer ruimte voor een nieuwe patiënt.

Ik was verbaasd en vroeg haar “noemen jullie de patiënt niet bij de naam maar praat je over kamer 3?” Haar antwoord ontroerde me.

“De patiënt spreken we wel degelijk aan met de naam, maar onderling is het soms prettiger om het te hebben over kamer 3. Overlijdens meemaken hoort bij het werk als arts en verpleegkundige, maar zoveel overlijdens achter elkaar en al meer dan een jaar lang, dat doet ons als zorgverleners heel veel en put ons uit.”

“We zijn niet van steen, we willen mensen graag beter maken en zijn heel betrokken bij onze patiënten, maar als er achter elkaar mensen onder je handen overlijden dan is het soms makkelijker om over kamer 3 te praten dan de naam van de patiënt te noemen. Vergeet niet dat wij al meer dan een jaar onder heel veel stress moeten werken: lange dagen en weinig vrij om op te laden. En nu de ouderen zijn ingeënt zien we steeds meer jongere mensen op de IC opgenomen worden. Het raakt als je iemand van je eigen leeftijd zo ziet vechten voor zijn leven en het raakt als iemand van je eigen leeftijd het niet haalt. Mensen hebben het nog steeds over de ouderen en kwetsbaren, maar op dit moment liggen er meer mensen tussen de 30 en de 60 op de IC dan ouderen. Jongere mensen wanen zich veilig voor het virus maar wij zien dat ze niet onkwetsbaar zijn.”

Dit alles vertelde ze me afgelopen week en hoor ik ook van andere zorgverleners.

En terwijl jij en ik snakken naar een terras, weer kunnen winkelen en bij elkaar op bezoek gaan, spookt dit verhaal steeds maar door mijn hoofd. Vorig jaar klapten we massaal voor de helden in de zorg, werden cadeaus en taart gebracht en had iedereen oog voor de druk op de zorg. Nu is het, op de roep om versoepelingen na, oorverdovend stil en lijkt het alsof we de andere kant van de medaille niet meer willen zien.

Begrijp me goed, ik ben niet tegen de versoepelingen en mijn dochter ook niet. Maar wat ik hoop is dat we nu met de versoepelingen niet zodanig los gaan dat we ons niet meer aan de maatregelen houden en vervolgens straks wéér in lockdown moeten. Natuurlijk wordt er ingeënt en zal de komende maanden een steeds groter deel van de bevolking minder vatbaar zijn voor het virus. Maar voor nu is de balans nog heel kwetsbaar en hangt het echt van ons allemaal af of die balans naar de goede kant gaat uitslaan. Daar kunnen jij en ik dus heel veel aan doen. Ondertussen houden mijn dochter en ik ons hart vast én hopen we dat het goed gaat.

En misschien een tip aan de restauranthouders. Ik gun het jullie van harte dat je weer open mag gaan. Misschien een mooie geste aan de zorgmedewerkers als jullie hen een gratis drankje en/of hapje aanbieden als zij in hun spaarzame vrije tijd bij jullie langs willen komen.