25 december 2020
tekst en foto: Erwin Hagen
Gehaast sjouwend met boodschappen, registreerde ik haar in het voorbijgaan nog net op tijd in mijn ooghoek. Ze hing aan een paal. In Zeist, bij het winkelcentrum Vollenhove.
Een fleurig gehaakt vergeet-mij-nietje. Met daaraan een briefje met het verzoek iemands dag kleur te geven. Opgehangen door het Bloemenvrouwtje. Zij had mij even stil gezet, laten kijken, lezen en nadenken. Daarna liep ik, minder gehaast, met een glimlach verder.
In maart 2020 verblijft de vader van Wendy Mak inmiddels ruim 3 jaar in een zorginstelling. Hij beweegt zich voort in een rolstoel en hij is licht dementerend. Hij is geboren in Indonesië en is getrouwd met een rasechte, ondernemende Rotterdamse. Hij is van nature wat ingetogen, maar hij geniet van al zijn sociale contacten. Door de lockdown van maart 2020 komt door alle sociale contacten acuut een harde streep.
Wendy vraagt zich af wat zij nog voor haar vader kan betekenen. Ze is ‘in-between-jobs’ in de commerciële sector en haar hobby is haken. Ze vat het plan op om vergeet-mij-nietjes te gaan haken, met daaraan een briefje met het verzoek om - via haar - iets te schrijven aan iemand die vanwege de lockdown aan het vereenzamen is in een zorginstelling. Zoals haar vader. Ze hangt de gehaakte bloemen op verschillende plekken in Utrecht op. Het Bloemenvrouwtje is geboren.
Helaas komt de vader van Wendy tijdens de eerste lockdown te overlijden, aan eenzaamheid ten gevolge van Corona. Gelukkig nog wel in bijzijn van zijn vrouw en dochter, maar andere familieleden mogen/kunnen niet bij dat moment zijn. Hij heeft de verschillende briefjes en kaarten die inmiddels voor hem via Wendy zijn ontvangen niet meer kunnen lezen.
Het overlijden brengt het Bloemenvrouwtje in een dip, maar daarna pakt zij letterlijk en figuurlijk de draad met nieuwe energie op. Op het moment dat wij elkaar spreken, eind december 2020, zijn er inmiddels 70 haaksters actief en evenzo vele ‘ophangers’! Ver buiten Utrecht hangen op de meest uiteenlopende plekken de vergeet-mij-nietjes met het briefje. Ook in Zeist.
Vanaf medio maart tot nu zijn er door alle gehaakte bloemen ruim 1200 kaarten verzonden aan eenzame ouderen in zorginstellingen. Als het aan Wendy ligt komen daar zeker nog 1200 kaarten bij in de komende tijd.
Wendy spreekt in ons gesprek over een ‘leerzaam proces’. In positieve zin. Wat begon als een initiatief om iets te doen aan de eenzaamheid van haar vader, is uitgegroeid tot een door veel mensen omarmde gedachte. Allerlei mensen - haaksters, hangers, wol-donateurs en andere ondersteuners - stralen met hun hulp veel positiviteit uit. Wendy: “Het is zo mooi om hierdoor leuke mensen te leren kennen, die mij en anderen doen glimlachen.”
Het Bloemenvrouwtje is allang geen persoon meer, maar een beweging. Op mijn vraag waarom het een ‘vrouwtje’ is (en geen vrouw) geeft Wendy aan dat ‘Bloemenvrouwtje’ veel liever klinkt en van alles aan de verbeelding overlaat. Ik begin ondertussen al te fantaseren over kabouters die ’s nachts de bloemen ophangen….
Aan het einde van ons gesprek geeft Wendy aan dat alles gebeurt zonder dat er een euro aan te pas komt én dat discretie is verzekerd. Er worden geen persoonsgegevens uitgewisseld. Ook verloopt alles bewust alleen via zorginstellingen, om mensen die met verkeerde gedachten een bezoekje willen brengen aan eenzame thuiswonenden te weren.
In januari 2021 start Wendy bij haar nieuwe werkgever. Op mijn vraag hoe het daarna verder moet met het Bloemenvrouwtje geeft ze aan dat ze daar tijdens de kerstdagen eens goed over gaat nadenken. Het staat echter voor Wendy als een paal boven water dat het Bloemenvrouwtje doorgaat. “Het is zo mooi dat al zoveel mensen willen helpen en ik wens dat nog meer mensen gaan ‘aanhaken’, met een glimlach om te krijgen en om te geven.”
Dus Zeist: speur ze op, die vergeet-mij-nietjes. Elke dag komt er een nieuwe bij.
Lees het briefje, reageer en stuur een kaartje.
Voor een glimlach.
Facebook: Bloemenvrouwtje
Instagram: bloemen_vrouwtje
 |
Volgende bijdrage: Zeister voetbaltrainers aan het woord, deel II |
 |
Erwin schreef ook: Blik |