26 mei 2024
tekst en foto: Yovanka Wiedeman
Kermis 2024
Al scrollend door mijn telefoon lees ik dat de kermis in Zeist vroegtijdig weer vertrokken is. Vaarwel kermis! Tot over 30 jaar. Als er dan een burgemeester en een kermisexploitant is die het weer aandurft. Ik denk terug aan wat ik twee jaar geleden schreef over de kermis in Zeist:
Kermis 2022
De kermis is weer in ons dorp, na 30 jaar te zijn weggeweest. Het hele dorp is uitgelopen. Althans, de jongeren. De eerste avond was het al sensationeel, met een heuse helikopter en politie met knuppels. Ik fietste er tegenaan toen ik de laatste maaltijdbezorging deed. Het leek wel of ik in een spannende film was beland.
Via een veilige omweg, om er niet tussendoor te hoeven fietsen, wist ik het bezorgadres te bereiken. Mijn klant deed opgewonden, met blosjes op z’n wangen, de deur open. Zo zag ik hem nooit eerder. “Kunt u het allemaal zien vanaf uw raam?” vroeg ik hem. “Ja” zei hij. Ik probeerde hem gerust te stellen dat het vast snel afgelopen zou zijn. Leugentje om bestwil, want eigenlijk wist ik het niet.
Van nature ben ik geen ramptoerist. Ik ben meer het type die eerst kijkt of er hulp nodig is; als dat niet het geval is, fiets ik door. Maar deze keer besloot ik op de terugweg wel een van de mobiele filmers bij de lawaai makende helikopter te vragen wat er was gebeurd. Dat wist zij niet. Het aan de volgende filmer vragen vond ik te ver gaan. Ik wou het weten omdat ik mijn 12-jarige dochter had beloofd dat ze de volgende dag alleen met een vriendin naar de kermis mocht en ik wou polsen of ik mijn belofte moest intrekken.
Na het eten zei ik tegen mijn dochter “Kom, we gaan naar de kermis!” Zij sprong blij op en ging meteen omkleden, lipgloss op doen, drie keer van jasje verwisselen. En kwam met een modieuze shimmer op haar oogleden weer beneden. Geen idee wanneer YouTube haar dat geleerd heeft, wel mooi, constateerde ik. En toen samen op pad met onze hond Liv. Daar aangekomen waren de fluorescerende politie, het ambulancepersoneel en de kabaal makende helikopter, weer verdwenen.
Wat er wel was? Een duik terug in memory lane!
Dezelfde geluiden, geuren en beelden als op de kermis toen ik een tiener was: groepen opgetutte meiden met buiktopjes, groepen uitslovende jongens en multiculti gezinnen. Die laatste categorie was wel nieuw. In mijn tijd was ik in het dorp meestal de enige buitenlandse samen met mijn Hollandse vriendinnen.
Ook zagen wij groepen jongens die we bijna nooit zien in ons stadse dorp: de blonde jongens uit de omringende dorpjes die speciaal naar onze kermis komen in hun golf TDI met harde gabbermuziek.
Ik keek mijn ogen uit. Liv snuffelde enthousiast bij alle zoetige snoepkraampjes en wou nooit meer weg. En mijn dochter? Mijn dochter trok mij zenuwachtig weg uit de kermis. “Maa...h..aam! Loop doorrrrr, ik wil weg hier”. “Hoezo?”, vroeg ik.
“Er zijn hier allemaal mensen die ik ken!”
Het had iets te maken met: gênant als je met je moeder gezien wordt. Dat ik, voornamelijk volgens mezelf, een vlot exemplaar ben telt niet. Een moeder is een moeder en dat is gênant.
“Nog een rondje!”, eiste ik van haar, zodat ze met mij mee kon observeren. Ik wees haar de handhaving aan en de politie in burger die opvallend onopvallend stond te doen, de escaperoutes en liet haar de dynamiek tussen de jongens en meisjes zien. Dat vond ze ‘awkward’.
Na een ijsje gingen we weer naar huis. “Mag ik nu wel morgen met Kiki alleen?”, vroeg ze. “Ja”, dat mag jij.
De kans dat er weer extra spektakel zou zijn achtte ik klein. De volgende dag las ik dat de helikopter er was voor een sporter bij de sportschool en dat de politiewapenstok diende om nieuwsgierige jongelui weg te houden bij het medisch personeel. Dat laatste was niet nodig in mijn jaren ‘80. Toen gebruikte meneer politie woorden om te zeggen: “Kom op jongens! De kermis is afgelopen, nu voorzichtig rechtstreeks naar huis”.
Mijn dochter heeft er nu 2 middagen kermis er op zitten en tig rondjes in apparaten waarvan mijn maaginhoud weer eruit terugkomt waar het door binnenkwam. Zij is intens gelukkig, maar zei gisterenavond wel: “Mam ik vind de kermis gemeen! De kermis pakt al mijn geld af. Ik ben nu helemaal skeer!”
De video is van mijn mede-moeder-vriendin die mijn dochter spotte op de kermis en mij het filmpje stuurde terwijl ik aan het werk was. Heel fijn vind ik dat, die extra paar ogen in het dorp. It takes a village to raise a child.
