Het gemeentehuis

29 mei 2022
tekst en foto: René Scheffer

Mijn ochtendsessie als examensurveillant bij MBO Rijnland in Woerden is afgelopen en tot 13.00 uur is het pauze. Ik wandel door de omgeving en zie een wit verwijsbord “Gemeentehuis”. Mijn hart gaat sneller kloppen. Raar, want mijn blijdschap dat ik het stressvolle werk bij de gemeente Zeist na 41 jaar niet meer hoef te doen is nog steeds erg groot. 

Toch was het altijd een prettige biotoop met doorgaans plezierige en goed opgeleide mensen, waar je goede gesprekken mee voerde en goede afwegingen en adviezen mee kon maken. Ook werd mijn soort van humor gewaardeerd. In de Surveillantenpool moet dat nog groeien. Dus toch het bordje “Gemeentehuis” maar volgen. 

In dienst van de gemeente Zeist had ik weleens een vergadering in Woerden. Meelij had ik met de Woerdense ambtenaren met hun werkplek op een desolaat industrieterrein. Dat is iets wat we ons in Zeist met het fraaie gemeentehuis en omgeving immers niet kunnen voorstellen. Verder zoeken nu. Google Maps zegt “250 meter en linksaf”. Is dit het? Het blijkt de Kamer van Koophandel. Het wordt leger en de parkeerterreinen groter. Het is desolaat. Ik zie wel een plukje functionarissen die er uitzien als gemeentelijk ambtenaar. Ik heb daar een goede antenne voor. In Italië sprak ik in Trento en Bologna met succes zo iemand aan: “Tu e functinario communale?” Ja dus, en ik: “Mi anche”, en er ontspon zich een kort en leuk gesprek. Ik durf ze hier niet aan te spreken. 

Ondanks inmiddels meer wandelende mensen die aan het ambtenarenprofiel voldoen is er nog steeds niets. Ik moet er 60 meter van vandaan zijn. Ik zie niets. 40 meter verder zie ik achter de struiken een gebouw dat ik herken. Dat was het! Maar de parkeerplaats is leeg, het is niet onderhouden en volgens de gele borden is het nu een Covid vaccinatie locatie. Ik loop naar links. Er staan twee voertuigen van de gemeente Woerden en een dame die rookt. Ik vraag of het gebouw waarbij ze staat het gemeentehuis van Woerden is. “Ja”, zegt ze wat bangig, “maar de ingang is om de hoek”. Volstrekt overbodig meld ik met de smartphone in de hand “Ja uh, niet dat ik er moet zijn, maar ik maak een reportage”. En ja: om de hoek zie ik een soort van ingang. Er staan auto’s, maar geen bankje waar ik even kan zitten. Het is vooral glas. Ik zie een kleine aanduiding in het glas “gemeente Woerden” naast het even grote “RHC” 

Zou dit dan toch niet de hoofdingang zijn? Ik loop om het gebouw heen. Er staan wat vlaggen. Europese vlaggen met regenboogballetjes. Maar wie de afzender van deze keurig verantwoorde uiting is niet duidelijk zichtbaar. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat dit wel het gemeentehuis van Woerden is. De hallucinerende borden wijzen erop. Maar is dit nu de voor of achterkant, of zijkant. Achter het reflecterende glas zie ik silhouetten van ambtenaren. 

Ik moet snel terug maar verdwaal. Dankzij Google Maps ben ik net om 13.00 uur bij de school. De examensecretaris staat buiten en rookt een sigaret. Ik vertel hem al zwetend en hijgend het door mij ervaren horrorverhaal van mijn zoektocht naar het niet herkenbare gemeentehuis. Hij luistert heel even, zucht en kijkt op zijn horloge en gaat naar binnen en zegt “O ja het gemeentehuis, hier aan de overkant”.