1 januari 2018
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Als het weer door sneeuw en ijzel niet meewerkt, is een paspoort verlengen voor mij niet echt meer een onbevangen bezigheid maar een daad van roekeloosheid vol afkeer van het leven.
De sneeuw belemmert het zicht van iedereen die zich op de weg bevindt en medeweggebruikers worden schimmen. Een auto zweeft in de sereniteit van de verse sneeuw om een worstelende fietser te scheppen. De sneeuw dwingt tot een acrobatisch balanceren op twee wielen. Niet in de veiligheid van een goed onderhouden fietspad maar in de nok van een circustent zonder vangnet.
De anders zo relaxte fietstocht naar het gemeentehuis is riskant. Maar de enige reden dat ik toch onderweg ben is de tijd die dringt. En dat is tevens de geruststelling want van uitstel komt toch afstel. De sneeuwpret die zo vaak op Hollandse meesterwerken afgebeeld wordt staat haaks op de meedogenloze werkelijkheid van een paspoort verlengen.
Gisteren nog was ik met mijn broer in Brussel en trotseerden wij de sneeuwstormen tussen de hoge gebouwen rondom Place Rogier. Dat paraplu’s op zo’n moment totaal nutteloos zijn bleek uit het feit dat ze alleen maar door de lucht vlogen en wij ons middenin een kitesurfevenement in een bulderende storm op het strand van Wijk aan Zee waanden.
De route naar station Brussel-Centraal was niet zonder gevaar want hij leidde over een verkeersader die al jarenlang openligt: de Anspachlaan! Gestuurd door slimme verkeerslichten en via ingenieuze omleidingen over houten vlonders, langs riskante afgravingen en struikelend over bedelaars met een hond, een kind of één been vonden wij onze weg door deze open zenuw van de stad Brussel.
Het is de bedoeling dat die autovrij wordt in verband met een overlast aan lawaai en fijn stof; om uiteindelijk een eldorado voor wandelaars, picknickende families, tafeltennissers en schakers te worden. Maar eerst moet die toekomstbestendig gemaakt worden door de grond vol glasvezelkabels en buizen te stoppen. Hierbij vergeleken is de verbouwing van de Slotlaan een klusje voor op een regenachtige namiddag.
Op de hoek Anspachlaan, Beursstraat met op de achtergrond de Beurs van Brussel was een kerstmarkt waar de warme rode wijn bedwelmde, verse wafels boven alles uitgeurden en de sneeuw maar bleef vallen.
Vanuit de naastgelegen etablishementen keken gasten vanachter hun glas en spijs naar bezoekers van de kramen in de sneeuw en de kou - de vergelijking met een Dickens tafereel drong zich op. Maar dat was maar een fractie van de werkelijkheid, want die lag om de hoek. Daar lagen in een portiek van een leeg winkelpand wel twintig dik ingepakte mensen tegen elkaar onder kleden, kranten en dozen bij te komen van een nacht van vorst en ontbering. Met in hun hand een kartonnen beker en in hun gezicht ondoorgrondelijkheid zijn zij het waar we afgelopen weekend helaas veel te vaak over gestruikeld zijn.
Ook de Slotlaan, ter hoogte van het Walkartpark, is niet zonder gevaar. Want door de sneeuw worden automobilisten uitzichtloos en duiken ze als een eland of everzwijn voor de nietsvermoedende fietser. Hier schuilt het echte gevaar in de worsteling mijn paspoort te verlengen.