20 augustus 2020
tekst en foto: Arend Postma
Lang dacht ik dat het coronavirus wel over zou waaien en alleen maar een rimpeling in de sleur van het dagelijkse leven was. Onaantastbaar door over water te lopen, een immuniteit van het kaliber Teflon waarop virussen afketsen of te pletter slaan als vliegen tegen de autoruit.
Ok, de al geboekte vakantie ging niet door maar we kregen er wel een voucher voor terug. Zodoende hadden we de periode van voorpret alvast in de pocket, een genoegen dat ons voor de volgende boeking ook alweer te wachten staat. Want heen en weer geworpen tussen onzekerheden, nieuwe inzichten en biljoenen euro’s haalde Sybrand Niessen als MAX vakantieman samen met Jeanine Janssen de juriste van Max Ombudsman, Frank Oostdam van de ANVR en andere deskundigen voor ons de kastanjes uit het vuur. Gedupeerden werden gehoord en hun leed was schrijnend. Reisorganisaties, vliegmaatschappijen en onwillige partijen werd het vuur na aan de schenen gelegd en ze beloofden hun leven te beteren.
Sluitingstijden ken ik alleen van naargeestige middernachtelijke uren met uitzicht op een glas dood bier en altijd dezelfde muziek voor de laatste ronde. Overigens ben ik blij dat sluitingstijden nog bestaan want ze hebben een levensverlengend neveneffect. Want cafés zonder sluitingstijd zijn voor mij behoorlijk link, omdat ik dan niet meer wegga. Net zo riskant als zonder helm op een e-bike rijden, want met alle gevaren van hersenbeschadiging en verdwalen in de morgen.
Wij verheugden ons altijd weer op ons diner in ons favoriete restaurant in het centrum van Zeist. Een geslaagde reservering - reserveren was echt nodig - gaf een waar geluksgevoel, tot die bewuste dag. Wij hadden begrip toen de eigenaar van het restaurant ons de toegang weigerde en onverbiddelijk was. Aan de drastische maatregel van de overheid - alle horeca om 18.00 dicht - viel niet te ontkomen.
De ernst van de maatregel drong pas echt tot ons door toen in het centrum nergens meer een kruimel brood te krijgen was. Als mens ben ik sterk, maar er zijn grenzen. De eerste deuk in mijn onaantastbaarheid was voelbaar toen de koelkast thuis net zo leeg bleek als toen die net door Coolblue afgeleverd en geïnstalleerd was. Nooit gedacht dat 18.00 op zondagavond 15 maart 2020 de meest uitzichtloze sluitingstijd ooit zou worden.
Al vrij snel daarna pakten we de draad weer op, maar dan in het nieuwe normaal. De aanblik van de gesloten horeca bleef echter pijn doen: terrassen met ingeklapte parasols, vastgeketende stoelen en tafels en soms alleen maar picknickbanken. Wij zochten ons vertier elders, in wat meer desolate oorden. Zodoende kwamen we bij een tankstation aan de A12 terecht.
Ik heb talent voor smetvrees en beschik daarmee over een aangeboren vaardigheid een koffieautomaat te bedienen zonder dat er overdracht van virussen plaatsvindt. Dit kwam goed uit want het tankstation met de koffieautomaat was de enige plek waar warme drank verkrijgbaar was - het apparaat pruttelde vertrouwd als op een kantoor.
Daarna aan de picknicktafel in een entourage van hoofdzakelijk Oost-Europese vrachtwagens voelde het als vroeger op vakantie.
Na nieuwe versoepelingen zullen wij met weemoed aan het tankstation aan de A12 terugdenken.
 |
Volgende column: Denk mondiaal, handel lokaal |