23 december 2019
tekst: Erwin Hagen, foto: Glory Kickboxing
Ik had het er moeilijk mee, de zaterdagavond voor kerst. Niet met het overdenken van mijn jaaroverzicht aan zonden of met een aanstaande natte, eenzame kerst. Dat allemaal niet.
Ik had het wel moeilijk met mijn zoon en zijn vrienden. Stuk voor stuk leuke kerels in het midden van hun pubertijd. Vriendelijke jongens waar geen kwaad in zit, eerder zachtaardig en sociaal dan egoïstisch en gemeen. Na een feestje worden meiden uit de klas door de heren naar huis gefietst, en als onze dochter tijdens een zomervakantie in een zee-egel stapt en het op een schreeuwen zet, zie ik de ogen van mijn zoon vochtig worden. Dat soort jongens.
De vriendenschaar had zich in ons huis gegroepeerd en ging er voor de TV eens lekker voor zitten. De leukste kerstuitzending van het jaar zou bijna beginnen: Badr Hari versus Rico Verhoeven. De twee vechtmachines hadden elkaar al weken tevoren beloofd de ander helemaal kapot te maken.
Ik zat met de vrouw in een andere kamer en hoorde af en toe het gejoel van de jongens tijdens de wedstrijd. Bewonderend klonk het “Zo!!!”, of “Lekker dan!!!”.
En ik had het moeilijk met mijzelf.
Ik moest denken aan een stukje van Simon Carmiggelt waarin hij een opa beschrijft, wiens kleinzoon dapper aan z’n eerste krantenwijk begint. Opa is enorm trots op het feit dat z’n kleinzoon werkend zelf geld gaat verdienen. Opa was actief geweest in het verzet in de Tweede Wereldoorlog. De kleinzoon gaat De Telegraaf rondbrengen, de krant die meeschreef met de gehate bezetter waartegen opa met gevaar voor eigen leven had gevochten. Opa besloot uiteindelijk z’n kleinzoon te complimenteren met z’n eerste baantje en er verder niets over te zeggen, maar opa had het er wel moeilijk mee.
Ik ben enorm blij dat mijn zoon zo’n leuke vriendengroep heeft. Ik zie hem genieten met z’n maten en samen met hen op een vrolijke manier door het leven gaan. Ze zijn dus altijd van harte welkom in ons huis om even aan te vliegen, te gamen, te eten, te logeren of samen TV te kijken.
Ik vind het echter ronduit weerzinwekkend dat twee mannen elkaar publiekelijk tot moes proberen te slaan. En dat daar een Gelredome met, al dan niet crimineel, publiek mee vol wordt gekregen en dat de Nederlandse TV dat uitzendt. De verheerlijking van stompzinnig geweld in optima forma. “Maar het is sport en er zijn regels.” probeert mijn vrouw nog. Ik hoor mij direct tegenwerpen “dat er ook oorlogsrecht is, maar dat oorlog daardoor niet minder verschrikkelijk is”.
Ik heb het er maar moeilijk mee. Ondertussen kijk ik op de laptop de laatste aflevering van de vierdelige documentaire Onze jongens op Java van Coen Verbraak terug. Daarin vertellen oud (dienstplichtige) militairen over hun tijd in Nederlands Indië, nu Indonesie. Sommige van hen zijn na de opnames van de documentaire inmiddels overleden. Hun verhalen zijn prachtig, maar juist ook verschrikkelijk. Zinloos geweld van Nederlanders, recent van de Duitse nazi’s bevrijd, tegen Indonesiërs die vochten voor hun bevrijding.
Daarna kijken mijn vrouw en ik samen nog een aflevering terug van Het geheime dagboek van Hendrik Groen. Het is de aflevering waarin twee oude vrienden, Evert en Hendrik, afscheid van elkaar gaan nemen. Evert is terminaal en Hendrik moet de poedertjes die in het keukenkastje klaarstaan bij elkaar in een mok voegen. “Niet janken” commandeert Evert zijn vriend. En vervolgens “Dag Henkie”. Prachtige TV over vriendschap tussen twee mannen, tot in het ultieme.
Aan het einde van de avond zet ik mijn indrukken op een rij. De documentaire over een zwart en zeer gewelddadig deel uit onze recente geschiedenis, de mooi gespeelde vriendschap tussen twee mannen op zeer hoge leeftijd. En het zinloze gevecht tussen twee kickboksers, waarvan het publiek joelend smult.
Ik kijk naar onze zoon met z’n vrienden voor de TV. Onze jongens. Ik besluit er niks tegen hen over te zeggen.
Volgende column: Vaartsche Rijn en het metropolitisch OV-gevoel