“Heb je zin om mee naar de markt te gaan?” vroeg zijn vrouw. Marcel had nog wat papiergeld, een briefje van vijftig euro. "Misschien moet ik maar eens betalen. Dan ben ik eindelijk van dat oude geld af”. Maar dat liep anders...
19 september 2024
tekst: Marcel Leenders; foto: Angelo Luca Iannaccone via Pixabay
’s Ochtends was het nog vrij fris en kwam de herfstkoelte via het openstaande raam de slaapkamer binnen. Maar de Septemberzon wilde zijn plaats nog niet zomaar afstaan aan dat andere weergetij en straalde zijn warmte uit over het centrum van Zeist, nog voor de middag goed en wel was begonnen.
“Heb je zin om mee naar de markt te gaan?” vroeg mijn vrouw.
Ik keek naar buiten, zag wat witte wolken afdrijven naar de viskraam op het marktplein, en wist dat het goed was.
“Ik heb nog wat papiergeld, een briefje van vijftig euro, misschien moet ik maar eens betalen”, stelde ik voor. “Dan ben ik eindelijk van dat oude geld af”.
Mijn vrouw keek mij verwonderd aan, maar zei verder niets.
En zo gebeurde het, dat wij even later in het zonovergoten centrum van Zeist over de markt drentelden. In een poging om van dat oude papiergeld af te komen.
Normaal gesproken betaal ik altijd met een betaalpas, waarbij ik de boekhouding als het ware aan de bank overlaat, maar nu was ik opeens geheel en al zelf verantwoordelijk voor mijn financiële huishouding en was benieuwd of dit überhaupt nog enig voordeel zou opleveren.
Hoezeer ik ook mijn best deed om mijn geld die middag op de markt uit geven, dat oude geld leek zich alleen maar te vermeerderen. Het begon dus allemaal met een biljet van vijftig euro, waarmee ik een nieuwe haring afrekende. En daarvoor twee biljetten van twintig euro, een van vijf, en wat kleingeld terugkreeg. En toen ik een rij verderop bij de bakker een stokbrood afrekende met een biljet van twintig euro, kreeg ik behalve een biljet van tien, en een van vijf, nog weer eens handje euromunten terug. En nadat ik tenslotte met een briefje van vijf euro een stroopwafel had afgerekend, kwam ik uiteindelijk thuis met niet alleen een flinke prop papiergeld in mijn linker broekzak, maar ook een aanzienlijke hoeveelheid muntgeld. Genoeg om thuis de lege buik van ons spaarvarken te vullen.
Dus mijn advies luid, naar al die mensen die tegenwoordig maar nauwelijks kunnen rondkomen: lever onmiddellijk je bankpas weer in bij de bank en neem de volledige controle over je geld weer in eigen handen. En je zult zien dat geld weer gelukkig maakt.
|
|
|