De reis van de container

2 december 2019
tekst: Vrouwtje Jas, foto’s: Pixabay

De groene containers verdwenen tijdens de werkzaamheden in het centrum van Zeist. ‘Tijdelijk’, dacht Vrouwtje Jas. Ze fietste met haar groenafval een ommetje en zag een zwervende groene Kliko waar ze haar biologisch afbreekbare zakje met schillen en pitten in dumpte. Dit deed ze ongeveer twee keer per week. Gemiddeld acht keer per maand ging ze op pad om haar bijdrage aan het milieu illegaal te leveren.

‘Dit kan zo niet langer’, dacht ze, en ze belde de RMN om te horen wat ze met haar groen kan doen nu de containers uit het centrum verdwenen zijn. 

De vriendelijke dame van de RMN vertelde haar dat er in het centrum op meerdere punten groene containers geplaatst gaan worden. Ze wist niet wanneer, maar wel dat het nog even kan duren.

Ze adviseerde Vrouwtje Jas om een groene container te bestellen en die weer op te laten halen als de containers weer teruggeplaatst waren.

Vrouwtje Jas overlegde dit met een aantal medebewoners van het appartementencomplex en die vonden het een goed idee. Zij ergerden zich er ook al een tijdje dat ze hun groene resten nergens kwijt konden en nu als afval af lieten voeren.

Weinig is zo eenvoudig als een groene container bestellen bij RMN. Online, zo gepiept, en de volgende dag was de container al geleverd. Vrouwtje Jas zette hem naast de ondergrondse container op de hoek van de straat. Ze dacht nog ‘binnenkort maak ik even een briefje en doe dat bij de buren in de bus’. Maar voordat ze zover gekomen was, hadden de buren de container al gevonden.

Toen Vrouwtje Jas de volgende dag de hond uit ging laten, nam ze haar schilletjes mee. Dit voelde veel beter! Niet meer zoeken naar een zwerfbak, de container staat gewoon om de hoek.

Met ferme pas, Vrouwtje Jas was een beetje laat, stapte ze de deur uit. Bij de hoek aangekomen, bleek de container verdwenen. Vrouwtje Jas begreep er niets van. Het groene zakje verdween die wandeling weer in de container van een centrumbewoner die een tuin heeft met daarin een rijtje containers. ‘Sorry…’

Die avond zag Vrouwtje Jas de container ineens staan. Achter de appartementen waar ze zelf woont. ‘Misschien is dat wel een betere plek, dan staat de container niet op de openbare weg’. Vrouwtje Jas is verheugd dat de andere bewoners de container al gebruikt hebben. ‘Dat briefje heeft dus geen haast’, dacht Vrouwtje Jas nog.

De volgende ochtend bleek de container verdwenen. Iemand had hem bij de straat gezet, tegen de heg aan. Daar was hij die avond ook niet meer. Toen stond hij naast de garage van één van de bewoners. De volgende middag stond hij weer op straat. Die avond was hij weer verdwenen. Daarna zag Vrouwtje Jas de container een hele dag niet.

Wat Vrouwtje Jas die dag ook niet gezien had, was haar mailbox. Die bleek volgelopen met mails van voor- en tegenstanders van de groene container. ‘De Hulk’, is Vrouwtje Jas de container gaan noemen. Het onschuldige wezen dat zoveel kracht los weet te maken dat hij er groen van ziet.

In haar vakantie ontving Vrouwtje Jas de laatste mail: een medebewoner heeft De Hulk de mond gesnoerd door haar dicht te plakken en in de fietsenstalling te zetten.

Arme Hulk. Arme schilletjes… hen was een tweede leven gegund. Maar de schillen zullen levend gecremeerd worden, in een massagraf met nutteloos afval.

Epiloog:

Als je door het centrum van Zeist een Vrouwtje ziet fietsen met een groen zakje in haar mand, wees dan een beetje mild. Ze is op zoek naar een zwervende container.

Volgende column: Inspraak