SV Zeist

1 april 2017
tekst en foto’s: René Scheffer

Sinds ik in vanaf 1981 in Zeist woon, pik ik soms een wedstrijd van de SV Zeist mee. In de jaren ‘80 en ‘90 meer dan nu moet ik toegeven. Ze speelden in die periode een korte tijd Tweede Klasse met voetballers als Nico Verburg, Henk Jan Veenendaal en Marlon Dors. Maar het is nu 2017 en Zeist speelt net als Saestum zondag derde Klasse. Enkele weken geleden wonnen ze verrassend met 3-1 bij Saestum. Een beladen wedstrijd omdat de heenwedstrijd en afloop in september jl. mede door inmiddels vertrokken Zeist-spelers en een groep ‘foute supporters’ van buiten de vereniging uit de hand liep. Het is voor Zeist nog stevig aanpoten om buiten de degradatiezone te geraken. In teveel wedstrijden wordt dit seizoen een voorsprong in de laatste minuten weggegeven.

Nieuwsgierig ga ik zondag naar sportpark Dijnselburg. Het heeft iets ‘jaren 70’, mannen die met hun grijs bruine jas na de Zondagse warme middagmaaltijd vanuit de Verzetswijk of Indische buurt naar het veld fietsen. Ik heb wat met die tijd, de tijd van de Oliecrisis, Koningin Juliana, Den Uyl, de VPRO (Fred Hache en Sjef van Oekel). SV Zeist spreekt me ook wel aan als ‘algemene club’, niet-Katholiek of Protestants. Ook niet specifiek volks, zoals bijvoorbeeld Patria. In onderwijstermen is het de ‘openbare school’ zonder bijzondere eigenschappen en juist daarom in deze tijd van toenemende fragmentatie/versnippering ook weer bijzonder, waardevol en beschermenswaardig.

Even naar het verleden. In de jaren '50 speelt het Paars Witte ‘SV Zeist’ betaald voetbal op ‘de Koeburg’ aan de Laan van Rijnwijk, richting station Driebergen-Zeist. De verhalen gaan dat er soms 8000 toeschouwers waren, zoals bij de bekerwedstrijd tegen Feijenoord. Het betaald voetbal stopte vanwege schulden in 1961. Bekende spelers van toen zijn Gert Bals en Teus van Reenen. Op amateurbasis heeft de SV Zeist tot 1976 op ‘de Koeburg’ gespeeld. De prachtige monumentale houten tribune daar is toen overgeplaatst naar het nieuwe sportpark terrein ‘Dijnselburg’.

Terug weer naar zondagmiddag 19 maart 2017. Het is 14.00 uur en de ploegen komen op deze winderige maartse zondag het veld op. Ik tel ongeveer 150 toeschouwers. Zou Evert Brouwers meedoen? Toch wel de ster, die na veel omzwervingen (FC Utrecht, Helmond Sport en AGOVV, DOVO) is teruggekeerd bij Zeist.

De in mijn dromen aanwezige oudere mannen met sigaar en bruine regenjas zijn er nauwelijks. Is dat dan toch een fata morgana? Een gemêleerd publiek zie ik, zowel in de kantine als buiten. Ik spreek kort Reiny Westerveld, manusje van alles, regelaar en teamleider bij de club. Daarna loop ik even de bestuurskamer binnen. Iets wat ik normaal niet zou durven maar als journalist van het Zeister Magazine is veel geoorloofd. Ik spreek enkele mensen van vroeger en nu. Het mooie is dat ‘de mensen van vroeger’ er nog steeds zijn. Later zie ik dat de nazaten van deze oudere bestuursleden en ex-bestuursleden nog steeds actief zijn in de club.

Ik spreek de heren Terpstra, van Rees, van Dompzelaar, van Kleef en anderen. Ook Bert de Meijere. Hij speelde van 1964 tot 1974 in Zeist 1 en hij verwoordt licht opgewonden het sentiment. Hij zegt: “De toekomst voor de club is erg ongewis. Gaat SV Zeist mee in de plannen van de gemeente en gaat het samen met Saestum aan de Noordweg spelen? Bestuur en de 260 leden willen absoluut niet weg. En als het dan toch moet dan liever richting sporthoek Dijnselburg”. Het is het rond het veld en in de kantine gesprek van de dag en dat zal nog wel even zo blijven.

Ik spreek halverwege de eerste helft Hafid, verdedigende middenvelder, hij leeft sterk mee langs de lijn. Hij is geschorst. Het valt op dat hij ontzettend betrokken is bij het team. Dat is tekenend zegt Hafid desgevraagd. “De spelers gaan erg goed met elkaar om. Ze komen overal vandaan, een aantal Nederlandse spelers aangevuld met spelers met een achtergrond in Burundi, de Antillen, Turkije en Marokko”.

De wedstrijd gaat gelijk op. Eldenia uit Elden-Arnhem heeft een taaie ploeg en pas tegen de rust komt Zeist wat los. Via een bekeken schuiver uit een vrije trap van Evert Brouwers wordt het na rust 1-0 en later 2-0.

Zelden heb ik een situatie meegemaakt waarin verleden, heden en toekomst zich gelijktijdig en ruimtelijk zo indringend aanwezig zijn. Met een vol hoofd ga ik weer naar huis.