2 januari 2020
tekst: Henny Fokkema, foto: Pixabay
Vers van de lever moet het me van het hart: wat heb ik genoten van de Oudejaarsconference van Claudia de Breij! Met haar ode aan de democratie: “De democratie is een regering van de meerderheid die rekening houdt met de noden en wensen van de minderheid, met een onafhankelijke rechtsstaat en een vrije pers’. In alle vrijheid adresseerde ze zaken uit het afgelopen jaar. Met haar handen op haar rug, ze mepte nergens van zich af, wist ze met intelligente zachtmoedigheid, soms grappig en heel slim overtuigend voor het voetlicht te brengen dat “je kunt verliezen, maar daardoor niet verloren bent”. In deze bijzonder knappe compositie verbond ze haar persoonlijke gedachten aan de actualiteit van 2019 in een mooi verhaal. Deze expressie van haar mentale grondtoon raakte me diep.
Geen onnodige polarisatie, geen oorlogsretoriek, maar het verhaal van een zachtmoedige democraat, die door de subliem gekozen vormgeving de keuze tussen vorm of vent (vrouw in dit geval) aan het einde van 2019 als een achterhaalde discussie uit de jaren ’30 van de vorige eeuw deed oplossen. Vrouw en vorm vielen samen.
Een veel belovende trendsetter voor 2020; het begin van een nieuw decennium waarbij ik hoop dat we de populistische meedogenloosheid, de polarisatie en het schelden achter ons kunnen laten. Niet omdat we het qua inhoudelijke opvattingen opeens met elkaar eens zullen zijn, maar simpelweg omdat De Breij ons liet zien dat we met een andere levenshouding, andere politieke omgangsvormen en ander gedrag de zinloze strijd kunnen staken. Weg met het absolutisme, het fanatisme en het extremisme. Laten we ruimte maken voor verbinding, gematigdheid, bescheidenheid en hoffelijkheid. Laten we zoals Ter Braak al schreef de politiek in Zeist gebruiken om op zachtmoedige wijze onze twijfel te organiseren.
Daarnaast herinnerde Claudia de Breij mij aan het gedicht van Henriette Roland Holst dat ik als nieuwjaarswens graag voor alle lezers van het Zeistermagazine overtik.
De zachte krachten zullen zeker winnen
in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de grote zaligheid beginnen
die w'als onze harten aandachtig luistren
in alle tederheden ruisen horen
als in kleine schelpen de grote zee.
Liefde is de zin van 't leven der planeten,
en mense' en diere'. Er is niets wat kan storen
't stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Volgende column: Moe maar voldaan
Henny
Mooi verwoord, Henny
Erg mooi beschreven, maat
Erg mooi beschreven, maat laat dat "laten we" maar weg. Tokkies will keep on tokking.
Heel fijn om te lezen Henny,
Heel fijn om te lezen Henny, dankjewel! We hebben hier net zo genoten van haar. En dan het gedicht dat je deelt als hoopvol en passend PSje.
Ik ben zelf wat minder hoopvol dat we de polarisatie (al) achter ons kunnen laten, doch wel hoopvol over de ‘besmettelijkheid’ van de zachte kracht zoals de Breij ons heeft laten zien. Waaronder ook de verspreiding van de brede definitie van wat democratie behelst. Inderdaad méér dan ‘de meeste stemmen gelden’. Nogmaals dank en een goed jaar toegewenst!
Henny
Dank voor je reactie op Claudia! Dit soort intenties kunnen we in 2020 goed gebruiken!
Claudia
Ook ik was zeer onder de indruk van de oudejaarsconference van Claudia de Breij en vind deze eveneens prachtig samengevat door Henny; mijn complimenten!
Laten wij ons allemaal inzetten voor de verbinding met elkaar in plaats van het uitvergroten van verschillen.
Dat neemt niet weg dat wij ook met elkaar de discussie over onderwerpen moeten durven aangaan, waarbij het onderscheid tussen de persoon en de opvatting over diens mening en/of gedrag altijd in het oog gehouden dient te worden.