Vuurvlinder

1 juni 2019
tekst en foto’s: Kirsten Vonk

Het was zo’n ochtend dat ik geen inspiratie had. Ik wilde wel maar het vaatje waaruit ik wilde tappen was leeg. Eigenlijk een heel mooi moment want dan ‘mag’ ik weer naar buiten, inspiratie opdoen. Dat is de vrijheid die je als zelfstandig ondernemer hebt. En dan heb ik ook nog de luxe dat mijn werkplek zich bevindt op het bosrijke terrein van Altrecht in Den Dolder. Het is weliswaar tijdelijk, want het hele terrein is inmiddels verkocht aan een projectontwikkelaar die er een klein dorp van gaat maken. Als anti-kraker moet dan het veld geruimd worden maar tot die tijd geniet ik ieder moment van het groen, de dieren, de architectuur, de rust en de mensen.

Naast mijn werkplek bevindt zich een groot weiland waar schapen grazen. Bij het woord weiland denk je vaak aan rechthoekige weides met alleen gras, afgezet met prikkeldraad en zo praktisch mogelijk ingericht. Dit Dolderse ‘weiland’ is het tegenovergestelde. Het is groot, het heeft glooiingen, er zijn veel bomen, er is heide, gras, een bankje waar je kunt zitten en er zijn prachtige Drentse heideschapen mét staart en hoorns. Het is een weiland dat je ieder dier in gevangenschap gunt.

Terwijl ik door de schapenweide liep, kwam ik een man tegen. Ik vroeg hem of hij de schaapsherder was omdat de schapen om hem heen stonden. Regelmatig wordt er een kudde schapen losgelaten op de heides verderop het terrein om ‘onkruid te wieden’.

Nee, zei de man, ik zit hier in een gesloten inrichting, De Vuurvlinder, en ik mag een uurtje naar buiten. En met twinkelende ogen vertelde hij dat hij morgen naar huis mag.

Wat een geweldig vooruitzicht, zei ik. Hartstochtelijk vertelde hij over waar hij vandaan komt, Zuid-Limburg. Ik liet hem praten, ik luisterde en observeerde. Hij legde uit hoe mooi de omgeving daar is en hoe hij dat heeft gemist.

Uit zichzelf vertelde hij vervolgens dat hij stom was geweest. Hij was verliefd. Maar hij had teveel gedronken en in combinatie met medicijnen had dat niet goed uitgepakt. Wat hij precies had gedaan vertelde hij niet. Wel dat hij enorme spijt had en dat hij zijn leven ging beteren.

Ik hoefde niets te doen; ik hoefde geen vragen te stellen, ik hoefde niet mijn ervaringen te vertellen of mijn mening te geven. En toch bracht het mij plezier. Ik genoot van zijn expressie, van zijn positieve energie en van zijn openheid.

En hij, ik denk te weten dat hij het prettig vond dat hij even gehoord werd. Dat iemand naar hem wilde luisteren zonder oordeel.

Morgen is hij weer vrij, dan mag deze vuurvlinder weer naar buiten.

En ik, ik had mijn portie inspiratie weer opgedaan door deze ervaring. Zonder verwachting naar buiten stappen en iets tegenkomen dat ik van tevoren niet zo snel zou opzoeken. Op weg naar het onbekende.

 
Zie ook: www.vonkmaaktvuur.nl

 
Volgende column: Kat in de zak